ΕΠΦΥΛΑΞΗ:
Συντάσσω την παρούσα έκθεση προκειμένου, ως απόστρατος πλέον να διατυπώσω την άποψη μου σχετικά με το συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, όπως εξελίχθηκε μέσα από την ΕΑΕΔ και το ΣΥΣΜΕΔ και ιδιαίτερα τις εξελίξεις του τελευταίου έτους της στρατιωτικής μου σταδιοδρομίας. Αναμφίβολα όσα γράφω είναι αυτά στα οποία προσωπικά θυμάμαι ως πιο σημαντικά κι όπως προσωπικά τα βίωσα και τα αντιλήφθηκα. Εάν κάποιος διαβάζοντας τα όσα παραθέτω διαφωνεί με κάτι που γνωρίζει εξ’ ιδίας αντίληψης κι έχει ενστάσεις για τα όσα προσωπικά αντιλήφθηκα, παρακαλώ να με διαφωτίσει με τη δική του αντίληψη ώστε να διορθώσω τυχόν λάθος, καθώς η μόνη μου πρόθεση είναι η παράθεση της αλήθειας για το τι συνέβη μέχρι σήμερα.
20 Σύνδεσμος Συνεργασίας Ενόπλων Δυνάμεων (ΣΥΣΜΕΔ ) - Ιδιαιτερότητες
Στη συνέχεια και έχοντας ήδη γνωρίσει τον Ανέστη με κάλεσε να συμμετάσχω στο νέο, «ενδιάμεσο σχήμα» (μέχρι την δικαστική επίλυση της εκκρεμότητας της ΕΑΕΔ) χωρίς συνδικαλιστικό χαρακτήρα που τελικώς συγκροτήσαμε, τον Σύνδεσμο Συνεργασίας Μελών Ενόπλων Δυνάμεων (ΣΥΣΜΕΔ ) οπότε και γνώρισα και τα άλλα μέλη του προσωρινού ΔΣ (που τα περισσότερα προυπήρξαν στην ΕΑΕΔ) στην πρώτη μας συνάντηση όταν κατανείμαμε τις θέσεις του ΔΣ με ομοφωνία μεταξύ μας καθώς επίσης, όπως είναι αναμενόμενο σε τέτοιες περιπτώσεις όταν κάποια μυστικότητα απαιτείται για να ξεπεράσουμε τα εμπόδια μέχρι την δικαστική μας αναγνώριση, είναι προφανές ότι αρκετά από τα μέλη του προσωρινού ΔΣ ήταν συνάδελφοι «υποστηρικτές» που είχαν θάρρος να ενταχθούν δημόσια στο Σωματείο (να υπογράψουν το πρώτο καταστατικό προς το Πρωτοδικείο) οι οποίοι όμως στη συνέχεια δεν συμμετείχαν ενεργά σε όλες τις δραστηριότητες μας και στα ΔΣ αλλά ήταν, όπως κι εμείς, πρόσωπα της εμπιστοσύνης του Ανέστη με κύριο σκοπό να διατηρήσουμε (ως ομάδα που ξεκινήσαμε το συνδικαλισμό στις ΕΔ) ένα ελάχιστο επίπεδο επικοινωνίας ασκώντας αδιαμφισβήτητα μη συνδικαλιστικά αστικά μας δικαιώματα όπως αυτό της ελεύθερης έκφρασης και της ύπαρξης ως καθαρά αστικό μη συνδικαλιστικό σωματείο. Τα αναφέρω αυτά για να διευκρινίσω ορισμένες ιδιαιτερότητες.
Ιδιαιτερότητες του ΣΥΣΜΕΔ
Δύο ιδιαιτερότητες του ΣΥΣΜΕΔ είναι σημαντικές κι αναφέρομαι αφενός στην έκταση της ουσιαστικής εξουσιοδότησης (που είναι σημαντικό για τη συνέχεια) των μελών του ΔΣ και δεύτερο στην απουσία πρόβλεψης δικτυακής διαδικασίας λήψης απόφασης.
Έκταση Ουσιαστικής Εξουσιοδότησης:
Για να κατανοήσει κανείς τα προβλήματα που προέκυψαν στη συνέχεια είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε τους λόγους για τους οποίους ουσιαστικά δεν είχαμε απεριόριστη εξουσιοδότηση να λαμβάνουμε αποφάσεις με βάση την εκάστοτε απλή και μόνο πλειοψηφία, αλλά κατά την άποψη μου όλες οι αποφάσεις θα έπρεπε να λαμβάνονταν μόνο με ομοφωνία (ή με συνθήκες που θα προσέγγιζαν την ομοφωνία). Συγκεκριμένα, όσοι βρεθήκαμε στο πρώτο ΔΣ (λίγο ως πολύ τα πιο τακτικά μέλη) περί τα δέκα άτομα (από ένα σύνολο δεκαεπτά του ΔΣ) που κατανείμαμε μεταξύ μας τις θέσεις διοίκησης του ΣΥΣΜΕΔ . Με την έννοια αυτή μου ανατέθηκε η θέση του Β΄ Αντιπροέδρου καθώς ήμουν ένας από τους δύο παρόντες ενεργεία Αξκούς της Πολεμικής Αεροπορίας. Το αναφέρω ως «ανάθεση», κι έτσι συνέβη με όλους, και με την έννοια αυτή θα το θεωρούσα υπερβολή από μέρους μου (όπως και για τους άλλους) να ασκούμε την εξουσία του ο καθένας με υπεροψία ή αδιαλλαξία, διότι δεν επρόκειτο για εκλογή από μία ευρεία «λαϊκή» βάση μέσα από ανοικτές εκλογές με τη συμμετοχή πολλών στρατιωτικών ή όλων των μελών του ΣΥΣΜΕΔ που να μας νομιμοποιεί για κάτι παραπάνω. Στην πραγματικότητα κατανείμαμε τις αρμοδιότητες ώστε να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε αποτελεσματικά για το κοινό σκοπό, την υποστήριξη μίας πορείας για την ύπαρξη μας ως οντότητας για κατάκτηση του συνδικαλισμού στις ΕΔ κι όχι για την άσκηση συνδικαλισμού. Αυτός ο περιορισμός θα έπρεπε σε όλη την πορεία να μας κρατήσει σε μία αντίληψη ενότητας (σε βάρος τυχόν προσωπικών πολιτικών, φιλοδοξιών ή προσδοκιών από το ΣΥΣΜΕΔ ) χωρίς να δραστηριοποιούμαστε πλήρως στα όρια των αρμοδιοτήτων του Συνδέσμου μέσα από το καταστατικό του (π.χ. να μην εκτραπούμε σε δραστηριότητες που θα μπορούσαν να παρεξηγηθούν ως συνδικαλιστικές), και σίγουρα να αποφεύγουμε εντάσεις με άλλους φορείς όπως κόμματα ή άλλα φυσικά και νομικά πρόσωπα (π.χ. Ενώσεις Αποστράτων) όπως και την Πολιτική και Στρατιωτική μας Ηγεσία και φυσικά οτιδήποτε θα είχε να κάνει με τη νομιμότητα, τη Δικαιοσύνη και γενικά το Κράτος. Κι όλα αυτά, διότι σε αυτό το πρώιμο στάδιο της πορείας του Συνδικαλισμού στις ΕΔ, ο φορέας στον οποίο λειτουργούσαμε δεν ήταν συνδικαλιστικό όργανο, αλλά μέσα από τη λειτουργία του ως Αστική Εταιρεία θα επιδιώκαμε την προβολή και την Ενημέρωση (τα τρία "Ε" κατά τον Πρόεδρο: «Ενημέρωση – Ενημέρωση – Ενημέρωση») του κάθε ενδιαφερόμενου για τα δικαιώματα μας ως στρατιωτικών, μέχρι την επιτυχή κατάκτηση του στόχου που ήταν η αναγνώριση του δικαιώματος σε ένα στρατιωτικό συνδικαλισμό. Ως συμπέρασμα από αυτή την ενότητα, ο κύριος αν όχι αποκλειστικός μας στόχος ήταν να προχωρήσει ο ΣΥΣΜΕΔ χωρίς προβλήματα νομικής φύσης, και σε κάθε περίπτωση να μην εκτραπεί σε έργο συνδικαλιστικό ή σε αντεγκλήσεις κάθε μορφής που θα μας δυσφημούσαν.
Απουσία πρόβλεψης δικτυακής διαδικασίας λήψης απόφασης
Το επόμενο σημαντικό για εμένα και για όσους υπηρετούσαμε εκτός Αθήνας πρόβλημα, ήταν η απουσία δικτυακής υποδομής για τη λήψη αποφάσεων με συνέπεια να απουσιάζουμε από τα περισσότερα ΔΣ λόγω της απόστασης καθόσον γινόταν μεσοβδόμαδα αλλά και για οικονομικούς λόγους εξόδων μετακίνησης. Σε ένα μεγάλο βαθμό κι επί της ουσίας το κενό καλύπτονταν από ενδιάμεση πυκνή δια email επικοινωνία όλων των θεμάτων, διαδικασία που ενώ δεν κατέληγε σε μία επίσημη έγκριση των αποφάσεων, το κυριότερο είναι ότι κατά την απουσία μας σε θέματα που ανέκυπταν εκτάκτως στη διάρκεια των ΔΣ ενημερωνόμασταν εκ των υστέρων, αφότου είχε ληφθεί απόφαση λαμβάνονταν με πλειοψηφία των παρόντων και καλούμασταν να τα επικυρώσουμε με ηλεκτρονική αλληλογραφία. Πρακτικά μέχρι και πέρυσι ποτέ δεν προέκυψε ουσιαστική αντιδικία και πάντα τα πρακτικά εγκρίνονταν αφού κυκλοφορούσαν ανάμεσα μας και στα οποία ακόμη κι οι απόντες είχαμε λόγο διαφωνίας και διαβούλευσης.
Κατά συνέπεια των ανωτέρω δύο ιδιαιτεροτήτων η ισορροπία είχε βρεθεί στην επιδίωξη της ομοφωνίας ώστε πάντοτε οι αποφάσεις λαμβάνονταν με αυξημένη πλειοψηφία, καθόσον και η ουσιαστική εξουσιοδότηση των μελών του ΔΣ ήταν περιορισμένα αλλά και η τυπική διαδικασία δημοκρατικής λήψης απόφασης έπασχε λόγω των κωλυμάτων συμμετοχής των μελών του ΔΣ που προανέφερα στη λήψη των αποφάσεων. Με άλλα λόγια, σε ένα Σύνδεσμο όπως ο ΣΥΣΜΕΔ η ομοφωνία ήταν επιβεβλημένη ανεξάρτητα από την τυπική νομιμοποίηση που μπορεί να εξασφαλίζονταν από την απλή πλειοψηφία των παρόντων (που θα μπορούσε να επιτευχθεί και με 2 από τους 3 συμμετέχοντες σε σύνολο 17 μελών), διότι ο ΣΥΣΜΕΔ :
α. Δεν είχε ακόμη διασφαλίσει την νομιμότητα του με τελεσίδικη απόφαση, ώστε κάποια μειοψηφία να διακινδυνεύσει την υπόσταση του προβαίνοντας σε ενέργειες που δεν θα είχαν την απόλυτη κι αν είναι δυνατό τον ομόφωνη αποδοχή όλων των μελών του ΔΣ.
β. Είχε ένα ρόλο μεταβατικό (μη συνδικαλιστικής επικοινωνίας και έκφρασης) μέχρι την οριστική διευθέτηση του συνδικαλιστικού οργάνου (της ΕΑΕΔ), εφόσον θα αναγνωρίζονταν δικαστικά το υπόψη δικαίωμα για τους στρατιωτικούς.
γ. Ποτέ δεν πέτυχε την παρουσία όλων των 17 μελών του ΔΣ (ούτε στο εναρκτήριο πρώτο ΔΣ κατανομής των θέσεων διοίκησης), το οποίο ήταν εξ’ αρχής δεδομένο καθόσον σημαντικός αριθμός των μελών του προσωρινού ΔΣ συμμετείχε παρέχοντας στήριξη στο δικαστικό αγώνα χωρίς δυνατότητα άμεσης και τακτικής εμπλοκής.
δ. Η λειτουργία σε απαρτία του ΔΣ δεν διευκολύνονταν αποφασιστικά ούτε με κάποιο επίσημο δικτυακό τρόπο λήψης απόφασης ούτε με τη χρηματοδότηση της μετακίνησης των απομακρυσμένων μελών ώστε να διασφαλίζεται η ουσιαστική πλειοψηφία (ή καλύτερα ομοφωνία) στη λήψη αποφάσεων.
ε. Τα ανωτέρω κωλύματα θα τελείωναν εφόσον ο ΣΥΣΜΕΔ αποκτούσε αμετάκλητα νομική υπόσταση (ή εφόσον αίρονταν το κώλυμα της ΕΑΕΔ καθόσον θα διασφαλίζονταν το πλήρες συνδικαλιστικό δικαίωμα που υπερκαλύπτει τα δικαιώματα επικοινωνίας κι έκφρασης του ΣΥΣΜΕΔ ) ή με τη διενέργεια μαζικών εκλογών που θα εκφράζανε σημαντικό μέρος των μελών των ΕΔ κι όχι μόνο του ΔΣ του Συνδέσμου κι ορισμένων προσκείμενων με οποιαδήποτε έννοια φίλων.
στ. Με την ίδια έννοια καμία αναιμική Γενική Συνέλευση λίγων μελών δεν θα μπορούσε να λάβει σοβαρές αποφάσεις που θα έφερναν τη ρήξη ή τη διάσπαση.
Τα ανωτέρω αποτελούν την προσωπική μου τουλάχιστο αντίληψη δημοκρατικών διαδικασιών, χωρίς ποτέ να τα είχαμε συμφωνήσει ρητά, ούτε να περιμένω ότι όλοι θα το κατανοούσαν με τον ίδιο τρόπο. Απλά προσωπικά δεν θα ήμουν ικανοποιημένος εάν μία πρόταση μου «επιβάλλονταν» με πέντε θετικές ψήφους και τρεις αρνητικές, ιδιαίτερα όταν οποιοδήποτε από τα μέλη είχε κάθετη διαφωνία για οποιοδήποτε λόγο, ή εάν οι τυχόν διαφωνούντες απουσίαζαν, όταν μάλιστα το σύνολο των μελών του ΔΣ είναι 17 άτομα κι ο Σύνδεσμος βρίσκεται σε ένα τόσο κρίσιμο καθεστώς από πλευράς υπόστασης, διακινδυνεύοντας όχι μόνο τη δική του αποστολή αλλά και του ευρύτερου συνδικαλιστικού δικαιώματος (υποστήριξης της ΕΑΕΔ).
