ΕΠΙΦΥΛΑΞΗ:
Συντάσσω την παρούσα έκθεση προκειμένου, ως απόστρατος πλέον να διατυπώσω την άποψη μου σχετικά με το συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, όπως εξελίχθηκε μέσα από την ΕΑΕΔ και το ΣΥΣΜΕΔ και ιδιαίτερα τις εξελίξεις του τελευταίου έτους της στρατιωτικής μου σταδιοδρομίας. Αναμφίβολα όσα γράφω είναι αυτά στα οποία προσωπικά θυμάμαι ως πιο σημαντικά κι όπως προσωπικά τα βίωσα και τα αντιλήφθηκα. Εάν κάποιος διαβάζοντας τα όσα παραθέτω διαφωνεί με κάτι που γνωρίζει εξ’ ιδίας αντίληψης κι έχει ενστάσεις για τα όσα προσωπικά αντιλήφθηκα, παρακαλώ να με διαφωτίσει με τη δική του αντίληψη ώστε να διορθώσω τυχόν λάθος, καθώς η μόνη μου πρόθεση είναι η παράθεση της αλήθειας για το τι συνέβη μέχρι σήμερα.
Σχετικά με το συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις (ΕΔ) πληροφορήθηκα για πρώτη φορά στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα που παρακολούθησα στο Βασιλικό Στρατιωτικό Κολέγιο Επιστήμης (Royal Military College of Science) στο Ηνωμένο Βασίλειο (1999) από τον Κύπριο καθηγητή του Πανεπιστημίου κ. Αλέξανδρο Αλεξάνδρου (Alexander Alexandrou) που μελετούσε το θέμα για τις ΕΔ της χώρας αυτής και μου έδωσε τις βάσεις για τη θεωρητική τεκμηρίωση της αναγκαιότητας του Συνδικαλισμού στις ΕΔ.
Προηγουμένως αλλά και στη συνέχεια της σταδιοδρομίας μου, υπήρξα πάντοτε από τους ανθρώπους που έθετα θέματα εντός της Υπηρεσίας και πρότεινα λύσεις για τη βελτίωση της Υπηρεσίας, συνήθως χωρίς άμεσα ίδιο συμφέρον, πολύ πριν θεσπιστεί το Γραφείο Μετεξέλιξης στο ΓΕΕΘΑ. Εισηγήθηκα για την αναγνώριση των αποφοίτων του Τμήματος Εφοδιασμού ως οικονομολόγων (1989-2005), την συνυπηρέτηση των συζύγων στην Ελλάδα (1990) και των πολυτέκνων στο εξωτερικό (2007) χωρίς να είμαι ο ίδιος πολύτεκνος, τον περιορισμό της επιφυλακής στις προεκλογικές περιόδους (1998), την ενημέρωση του Προσωπικού σε περιόδους κρίσεως για τη διατήρηση υψηλού ηθικού όπως στην περίπτωση του Κόσσοβου (1999), την υιοθέτηση ηλεκτρονικού εμπορίου στις προμήθειες (2001), για την κοινωνική ένταξη και αξιοποίηση των οικονομικών μεταναστών με θέσπιση κοινωνικής θητείας (2003), την πρακτική άσκηση ανέργων στην ΠΑ (2006), την αξιολόγηση του Προσωπικού με στόχους (2008), για την άθληση και τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης του Προσωπικού (2008), για την ισότιμη συμμετοχή του θήλεος Προσωπικού - στις αθλητικές δραστηριότητες (2008) ενώ αφιέρωσα πολύ περισσότερο χρόνο σε τρία αντικείμενα του ενδιαφέροντος μου που εξυπηρετούνταν το Υπηρεσιακό συμφέρον κι αναφέρομαι στη διακλαδικότητα στην υποστήριξη – Logistics (2000-2005), την αξιοκρατία στις προαγωγές χωρίς τα στεγανά των ειδικοτήτων μέχρι και δικαστικά στο ΣτΕ (1997-2008) και στην αξιοκρατία στην επιλογή για θέσεις ευθύνης και θέσεις εξωτερικού (2005-2010) που ήταν τελικώς ο λόγος της παραίτησης μου ρητά για λόγους αναξιοκρατίας όταν έθεσα στην πολιτική ηγεσία ζήτημα καταλληλότητας της στρατιωτικής ηγεσίας χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Όσον αφορά τον Συνδικαλισμό, διότι τα ανωτέρω τα διεκδίκησα ατομικά ακολουθώντας τη στρατιωτική ιεραρχία συνήθως χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, μετά την επιστροφή μου από την Αγγλία και έχοντας τεκμηριώσει την ουσιαστική ανυπαρξία ενός συστήματος εσωτερικής βελτίωσης της Υπηρεσίας, των εργασιακών συνθηκών ή των δικαιωμάτων και προφανή αναποτελεσματικότητα του συστήματος εξέτασης παραπόνων, ξεκίνησα βολιδοσκοπήσεις σε συναδέλφους για τη δημιουργία συνδικαλιστικής κίνησης στις ΕΔ όμως δεν βρήκα πρόσφορο έδαφος το οποίο προσωπικά το αποδίδω στην μη ύπαρξη ζωτικών προβλημάτων επιβίωσης μέσα στις Ένοπλες Δυνάμεις καθώς επίσης διότι τα προσωπικά προβλήματα της πλειοψηφίας έχει επικρατήσει να επιλύονται με πλάγια μέσα. Αυτές οι πρακτικές, κατά την άποψη που εκτιμώ την συμμερίζεται κάθε ειλικρινής συνάδελφος, έχουν καταστεί γενικά αποδεκτά στην κοινωνία των ένστολων σε σημείο που δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε την προσωπική μας ευημερία, εμπλεκόμενοι σε μία διαδικασία συνδικαλισμού προκειμένου να δοθούν λύσεις για αξιοκρατία και δικαιοσύνη σε θέματα εξέλιξης και μεταθέσεων. Άλλωστε η δική μου αντίληψη για τα προβλήματα μας, σε σχέση με τους άλλους εργαζόμενους, είναι ότι είναι πολύ διαφορετικά και δεν έχουν την ίδια κρισιμότητα καθόσον έχουμε διασφαλισμένα ζητήματα που δεν είναι δεδομένα για μεγάλο μέρος των εργαζομένων, όπως μεγαλύτερη σιγουριά στις αμοιβές μας, μονιμότητα και ασφάλιση με όλα τα άλλα να είναι δευτερεύοντα ακόμη και αυτά τα ζητήματα προσωπικής και επαγγελματικής αξιοπρέπειας που «αντισταθμίζονται» με τα «λαμπερά παράσημα και τις στολές μας». Πολλοί μπορεί να διαφωνούν έντονα με την άποψη μου αυτή, όμως εάν δεν ήταν η πραγματικότητα, εάν δηλαδή τα προβλήματα ήταν κρίσιμα και λειτουργούσαμε στα όρια μας τότε και το προσωπικό των ΕΔ θα ήταν περισσότερο πρόθυμο να διεκδικήσει και να οργανωθεί στο συνδικαλισμό, κάτι που τελικώς δεν συνέβη ούτε ως συσπείρωση γύρω από την ΕΑΕΔ ή τον ΣΥΣΜΕΔ αλλά ούτε και καμία άλλη πρωτοβουλία εκδηλώθηκε, κάτι που ούτε αποτρέψαμε ούτε αποθαρρύναμε.
