Μπροστά σε Ένα Άδειο Χριστουγεννιάτικο Δένδρο

Εύχομαι Καλά Χριστούγεννα σε όλους τους συναδέλφους!

Βρισκόμαστε όλος ο Ελληνικός λαός, μαζί κι οι ένστολοι, σε μία δύσκολη για όλους περίοδο. 

Στο διάστημα που πέρασε όλοι μας ακούσαμε και συνεχίζουμε να ακούμε εύκολες λύσεις, αφορισμούς για τους "άλλους" που φταίνε και μαξιμαλιστικές επιδιώξεις ακόμη κι από εμάς τους ίδιους, ενώ το κράτος καταρρέει. Σίγουρα δεν άρχισε από εμάς, όμως εμείς οι στρατιωτικοί είμαστε ο εύκολος στόχος, σε ένα βαθμό και λόγω της συμπεριφοράς πολλών από εμάς, πολλών που προσεταιρίζονται τα κόμματα και τους πολιτικούς κι όσο βρίσκονται κοντά στην εξουσία παίρνουν ένα "ξεροκόματο", ένα εξωτερικό, μία μετάθεση κλπ υπηρετώντας αυτό το σαθρό σύστημα εξουσίας, αντί να αγωνιστούμε ενωμένοι και με σεβασμό στο συνάδελφο για αξιοκρατία, ισότητα και κράτος δικαίου. Λίγοι θα πουν ότι υπερβάλω, όμως ακόμη λιγότεροι είμαστε όσοι εναντιωθήκαμε σε αυτό το σύστημα (βλ. 

Ευάγγελος Βενιζέλος: Μεγάλη Ελπίδα; ή Μήπως η Θητεία του ως ΥΕΘΑ Δείχνει ότι δεν Αγγίζει τα Κακώς Κείμενα;) κι όσοι πολύ λίγοι ενταχθήκαμε σε ένα συνδικαλισμό, ακόμη και τώρα που φαίνεται πλεον να είναι και νόμιμος (αν και η Δικαιοσύνη αργεί πολύ κι ενδεχομένως σκόπιμα να καθαρογράψει τις αποφάσεις της)... 

 Όμως επίσης σημαντικό είναι να σκεφτούμε και τι διεκδικούμε και πόσο ο συνδικαλισμός αυτός είναι σωστός σε σχέση με την ιδιότητα μας (βλ. τις απόψεις μου στην Εναρκτήρια Οµιλία για το Συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις), ή μήπως διολισθίσει σε κάτι που ο μέσος Έλληνας αντιλαμβάνεται ως "κακό", είτε αναφέρεται στις εκβιαστικές τακτικές που χρησιμοποιούν οι συνδικαλιζόμενοι πολλών άλλων χώρων εναντίον της κοινωνίας (και θα ήταν πραγματικά ανάξιο της ιδιότητας μας και προφανώς επικίνδυνο για την άμυνα της χώρας), είτε τη διαπλοκή των συνδικαλιστών με την εξουσία (που θα απογοήτευε τους συναδέλφους που μας εμπιστεύτηκαν). 

Όμως αυτό που οι ένστολοι πρέπει να προσέξουμε είναι το τι ζητούμε από την κοινωνία και πως εμείς συμβάλουμε στην εικόνα μας. Διότι δεν είμαστε ούτε βουλευτές να ψηφίζουμε νόμους βολικούς για τα ίδια συμφέροντα μας, ούτε δικαστές να αποφασίζουμε ή να επηρεάζουμε το μισθοδικείο σε όφελος μας. Κι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ούτε όσοι ξεκίνησαν να οργανώσουν το κόμμα των αποστράτων, έλαβαν υπόψη αυτές τις αντιφάσεις, ώστε να θέσουν στο ξεκίνημα τις ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να μην γίνουμε κι εμείς όπως οι άλλοι. Όμως ποιοι είμαστε εμείς, ή μάλλον ποιοι είναι όσοι ξεκίνησαν; δεν είναι (ορισμένοι μόνο ελπίζω) από αυτούς που συνεργάστηκαν τόσα χρόνια με τα προηγούμενα κόμματα; (βλ. την Απάντηση στο Λαϊκισμό του Απόστρατου 55 Ετών, που Φτύνει στα Μούτρα την Κυβέρνηση και... "Συγκλονίζει" που όλοι σιγοντάρησαν )

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι παρότι δεν βρισκόμαστε στα ρετιρέ της κρατικής μισθοδοσίας, γίναμε εύκολος στόχος και προσπαθήσαμε να αμυνθούμε, γιατί; για να εξυπηρετηθούν τα δικά μας ρετιρέ... κάποιοι ανώτατοι, κάποια επιτελεία με τα ΦΠ και τις μετακινήσεις, κάποιες ειδικότητες... και μείναμε έξω από το ενιαίο μισθολόγιο, χωρίς καλά καλά να γνωρίζουμε ποιοι ωφελήθηκαν και ποιοι βλάφθηκαν. Ο συνάδελφος λ.χ. με τα δύο παιδιά στον Έβρο, που χθες μας παραπονέθηκε (βλ. www.facebook.com/sysmed στις 23Δεκ.2011) 

ότι παίρνει 880€ με δύο παιδιά, τόσα θα έπαιρνε και με το ενιαίο μισθολόγιο;  Κι αν έπαιρνε λιγότερα, τότε είναι δίκαιο να παραπονιέται, όταν όλοι οι άλλοι Έλληνες περιορίζονται με το νέο μισθολόγιο, ενώ εμείς δεν ενταχθήκαμε και μάλλον το αποτρέψαμε κι ενδεχομένως να ευνοούμαστε; Ή εάν θα παίρναμε περισσότερα δεν θα έπρεπε να ταχθούμε επίσημα και με θάρρος υπέρ του μισθολογίου; Ποιος ενδιαφέρεται για την αλήθεια και ποιος μπορεί να την αντιμετωπίσει;   

Αποστρατευόμενος, δεν συμμετέχω πλέον ενεργά στο νέο ΣΥΣΜΕΔ, σεβόμενος το δικαίωμα στην αυτοδιαχείρηση των Εν Ενεργεία, μιας και η θέση μου είναι πλέον με τις Ενώσεις Αποστράτων. Τιμώ τους συναδέλφους που συνεχίζουν τον αγώνα τους, όμως είμαι προβληματισμένος για ορισμένες απόψεις που υιοθετούνται, χωρίς ένα αντίλογο προβληματισμού, εάν μας ωφελούν ορισμένες απόψεις που είναι κατά την άποψη μου μαξιμαλιστικές. Ζητάμε λ.χ. να διατηρηθεί ένα καθεστώς συνυπηρέτησης που δεν είχε βάσεις στάθμισης (λ.χ. μοριοδότησης), συντονισμού με τις υπόλοιπες κοινωνικές ανάγκες (λ.χ. ένταξης στον Προϋπολογισμό) και βασίζονταν απλά και μόνο σε ένα σπάταλο κράτος που προσλάμβανε λ.χ. για τις ανάγκες της Σπάρτης και αμέσως μετά αποσπούσε στην Ελευσίνα για να προσλάβει ωρομίσθιο στη Σπάρτη (βλ. και facebook "Nα σταματήσουν οι μεταθέσεις των κοινωνικά αδυνάμων στρατιωτικών" http://www.facebook.com/groups/217865788271708/) κι αυτό το θεωρούμε όλοι σωστό και δίκαιο για τον Έλληνα φορολογούμενο. Δεν ψάχνουμε δηλαδή να βρούμε εγκαίρως ένα δίκαιο και σωστό σύστημα, ούτε ενταχθήκαμε στο συνδικαλισμό, ούτε κάναμε εγκαίρως αναφορές ώστε το θέμα να επιλυθεί σωστά, αλλά όταν "έσκασε στα χέρια" μας τα βάζουμε με την κοινωνία, με ένα άλλο Υπουργείο, αποστολή του οποίου είναι η Παιδεία κι όχι η Άμυνα (ή μήπως δεν θα μπορούσαμε να είχαμε ζητήσει να ενταχθούν στον Προϋπολογισμό του δικούς μας ΥΕΘΑ τα κόστη εξυπηρέτησης των εργαζόμενων συζύγων - και δεν είναι μόνο οι ΔΥ αλλά και πολλές ιδιωτικές υπάλληλοι - ή να αναπτύξουμε προγράμματα με τα Μετοχικά μας ταμεία και το Υπουργείο Απασχόλησης, τον ΟΑΕΔ κλπ), κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα.

Όπως και να έχει,  η άποψη μου είναι ότι οι λύσεις δεν μπορούν να υπάρξουν σε ατομικό επίπεδο, παρά μόνο σε συλλογικό - κοινωνικό, όπου οι στρατιωτικοί δεν μπορούμε παρά να συναισθανόμαστε ότι είμαστε κομμάτι του λαού, με τον οποίο υποχρεούμαστε να συμπάσχουμε κι όχι να απομακρυνόμαστε, όμως ενδεχομένως πράττουν άλλες κοινωνικές τάξεις, διότι στον πόλεμο, καλώς ή κακώς, δεν πρέπει να υπάρχουν τάξεις, διότι όταν υπάρχουν ξεπερνιούνται είτε από την έλλειψη επικοινωνίας Αξιωματικού και Στρατιώτη, είτε από τα θραύσματα μίας οβίδας. 

Στην παρούσα δύσκολη εθνική συγκυρία, θα μπορούσαμε να σκεφτόμασταν λύσεις, πως οι Ένοπλες Δυνάμεις θα μπορούσαν να συμβάλουν στην υποστήριξη όλων των πολιτών κι έτσι, ακόμη και μέσω της μεγαλύτερης εκτίμησης που θα κερδίζαμε, θα οφελούμασταν οι υπηρετούντες εν ενεργεία και οι απόστρατοι στις ΕΔ. Όπως στο παρελθόν, το 2003 από την Πάρνηθα όπου με είχαν "εξορίσει" για τις προτάσεις μου για τα Logistics, σχεδόν μία δεκαετία τώρα, πρότεινα τη διαχείριση του μεταναστευτικού με πρωτοβουλία των Ενόπλων Δυνάμεων, με την αξιοποίηση των άδειων στρατοπέδων που θα συντηρούνταν, δεν θα ερήμωναν και θα στηρίζονταν η περιφέρεια, θα δίνονταν θέσεις απασχόλησης σε πολλούς Έλληνες εκπαιδευτικούς (ιδίως συζύγους μας στα παραμεθόρια) μέσω μίας κοινωνικής θητείας που θα ήταν εκπαίδευση και προσαρμογή στην Ελληνική Κοινωνία (Προμελέτη: Ομαλή Κοινωνικοποίηση Οικονομικών Μεταναστών) ουδείς με πρόσεξε, ενώ υπήρξαν κι ορισμένοι που με χλεύασαν, με τους περισσότερους να μονολογούν "εδώ να τους διώξουμε θέλουμε, εσείς θέλεις να τους εκπαιδεύσεις...;" κι όμως έμειναν και φεύγουν τώρα που έχουμε καταρρεύσει οι ίδιοι εμείς (κι όχι ένεκα αυτών). 


Θα μπορούσα, και σήμερα ακόμη, να ονειρευτώ ότι θα επενδύαμε τα μερίσματα των επομένων 2 δύσκολων ετών, στις τοπικές μας κοινωνίες, σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, σε επιχειρήσεις που θα εργάζονταν σύζυγοι συναδέλφων των παραμεθόριων περιοχών και απόστρατοι, που θα σέβονταν τα μερίσματα μας να μην εξανεμίζονταν αλλά να απέδιδαν, κι ακολούθως τα οφέλη θα κινούσαν την τοπική κοινωνία και εφόσον πετυχαίναμε να τα παίρναμε πίσω υπερδιπλάσια στα μεθεπόμενα δύο έτη. Προϋποθέτει όραμα, υπεθυνότητα και ειλικρινές ενδιαφέρον για το πρόβλημα, πριν ίσως... σε δύο χρόνια κοπούν οριστικά τα μερίσματα μετά την ενδεχόμενη κατάρευση των Μετοχικών Ταμείων μας, αν η χώρα καταρρεύσει....

Όμως ποιος από εμάς τους ίδιους εμπιστεύεται εμάς τους ίδιους...

Κι αν ίσως αυτά σας φαίνονται υπερβολικά και φαντασμένα, να σας πω κι άλλες προτάσεις πιο απλές και καθημερινές, για να κερδίσουμε την εκτίμηση του κόσμου, όπου ο καθένας μας μπορεί, κι ίσως να γίνω δυσάρεστος σε ορισμένους. Αντί να εισπράτουμε τις συντάξεις μας και να δουλεύουμε "μαύρα" (και μη μου πείτε ότι δεν γνωρίζετε τέτοιες περιπτώσεις - οι περισσότεροι εργάζονταν κι όσο ήταν εν ενεργεία) υπάρχουν τόσοι κοινωνικοί φορείς, ΜΚΟ που έχουν ανάγκη εθελοντών. Δεν θα μπορούσαμε οι απόστρατοι να τους στελεχώναμε με τη διοικητική εμπειρία που έχουμε; Όχι ότι θα κάναμε θαύματα, αλλά θα κάναμε κάτι που θα μας ανέβαζε και στα μάτια της κοινωνίας, στην κρίση που βρίσκεται, ενίοτε μας βλέπει κι ως "κηφήνες", και δεν πρέπει να εναντιωνόμαστε αλλά να το διαπιστώσουμε και να κάνουμε κάτι να το αλλάξουμε. Κι ως παραδείγματα θα φέρω το ΚΕΘΕΑ όπου ασχολούμαι από την μέρα που αποστρατεύτηκα (δεν θα μπορούσα άραγε να το κάνω προτύτερα κι ως εν ενεργεία;) ως σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού, και σε ένα αθλητικό σύλλογο Ξιφασκίας, τον Μέγα Αλέξανδρο Θεσσαλονίκης (http://megasalexandrosfencingclub.blogspot.com/p/blog-page_30.html) που ξεκινήσαμε με ένα συνάδελφο του Στρατού Ξηράς, τον Υποστράτηγο ε.α. Ιωάννη Πασχαλίδη και διαδίδουμε την ξιφασκία, το άθλημα μας (να θυμήσω και τον Αντιστράτηγο Γεώργιο Τσαρτσαρή που δημιούργησε στα Χανιά την εκεί ομάδα ξιφασκίας που γίνεται διάσημη στη χώρα μας όσο ήταν Διοικητής στο Πεδίο Βολής), σε μία εποχή που ο καθημερινός άνθρωπος δυσκολεύεται να δώσει ακόμη και 10€ ως συνδρομή για να αγοραστούν υλικά και χάρη στην προσωπική μας συμμετοχή (προσωπική και οικονομική), διαμορφώσαμε τις συνθήκες για να μας εμπιστευτεί το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, από το οποίο προπονούμε εντελώς δωρεάν παρισσότερους από 10 φοιτητές, το Αθλητικό Μουσείο για ακαδημίες μικρών παιδιών, αλλά και το 25ο Δημοτικό Σχολείο στο Κρυονέρι της Τούμπας σε συνεργασία με τον οικείο σύλλογο γονέων, όπου έχουμε βάλει τις βάσεις για την παιδική ομάδα, ίσως για πολλούς να φαίνονται ασήμαντα, όμως για πολλούς ανθρώπους που μας εμπιστεύονται, μας εκτιμούν και μας στηρίζουν σε όσα κάνουμε, εμείς δεν παύουμε να είμαστε 2 απόστρατοι που προσφέρουμε ένα κοινωνικό έργο κι αν τα γράφω αυτά είναι για να δώσω μία ιδέα στο τι μπορεί να κάνουμε, κι όχι μόνο οι απόστρατοι αλλά και οι εν ενεργεία στις γειτονιές μας και είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι από εσάς, μπορείτε να τα καταφέρετε ακόμη καλύτερα, διότι θα μπορούσα κι εγώ να γκρινιάζω όταν από τα 2.200€ έπεσα στα 1.600€, διότι οι ανάγκες μου δεν περιορίστηκαν μετά την αποστρατεία μου, όμως γύρω μας όλη η κοινωνία μας στερείται και περιορίζεται κι ανεξάρτητα εάν τα δικαιούμαι και είναι νόμιμα, νόμιμα μπορεί να κρίνει το δικαστήριο και τα αναδρομικά των τέως Βουλευτών... το ερώτημα είναι εάν συναισθανόμαστε ότι ανήκουμε σε μία κοινωνία που στερείται και καθημερινά βγαίνουν εργαζόμενοι στην ανεργία, κι ότι θα μπορούσαμε κι εμείς να κάνουμε κάτι χρήσιμο για την κοινωνία, αντί να ζητάμε από το κράτος για εμάς. Από ποιο κράτος; Εμείς είμαστε το κράτος κι έχουμε ευθύνη για την παρούσα κατάσταση αυτού του κράτους και δεν εννοώ ειδικα τον εαυτό μου, διότι όσο ήμουν στην ενέργεια δεν συνεργάστηκα με κανένα από αυτούς που μας οδήγησε εδώ που είμαστε. Αντίθετα ήμουν πάντα με τους λίγους που ενδιαφερόμασταν στο συνδικαλισμό για τους άλλους, που κοιτούσατε (κι οι περισσότεροι εξακολουθείτε) να κοιτάτε από απόσταση φοβούμενοι μήπως μετατεθείτε ή απλά αφήνατε τους άλλους "να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά" (ίσως δεν ακούγονται ευχάριστα αλλά επέλεξα το δρόμο για να έχω την άνεση να μιλάω ελεύθερα).     

Αν υπάρχουν συνάδελφοι που συμμερίζονται τέτοιες ανησυχίες ίσως να μπορούμε να βρούμε πολλές λύσεις. Όχι για να σώσουμε την Ελλάδα κάνοντας ένα κόμμα σαν τα άλλα, αλλά για να προσφέρουμε από τον πατριωτισμό μας στους Έλληνες και στην κοινωνία κι αν αποτύχουμε τουλάχιστο να έχουμε την εκτίμηση τους ότι προσπαθήσαμε θυσιάζοντας κάτι δικό μας, κι όχι ψάχνοντας να τα βρούμε από τους ριψάσπιδες που τα πήραν κι έφυγαν (και δεν εννοώ να τους τα χαρίσουμε, όμως τώρα το σκάφος βυθιζεται). Κι αν πετύχουμε, να έχουμε επιπλέον και οικονομικό όφελος για όσους επενδύσουν, για τα μετοχικά μας ταμεία, τα οποία αντί να είναι παθητικά θα μπορούσαν να είναι κολοσσοί οικονομικοί, χρήσιμοι για εμάς τους ίδιους αλλά και ραχοκοκκαλιά για την Ελληνική οικονομία. Φυσικά δεν μπορεί να μιλάμε για τα Μετοχικά Ταμεία του παρελθόντος, ίσως ούτε για εμάς τους στρατιωτικούς... αλλά για κάποιους που θα εκτιμούσαμε τους εαυτούς μας και θα ενδιαφερόμασταν να προσφέρουμε και να σώσουμε την Ελλάδα. Υπάρχουμε τέτοιοι άραγε;

Θέλει όραμα κι εμπιστοσύνη πρώτα στους εαυτούς μας!

60. ΚΡΙΤΙΚΗ

Συντάσσω την παρούσα έκθεση προκειμένου, ως απόστρατος πλέον να διατυπώσω την άποψη μου σχετικά με το συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, όπως εξελίχθηκε μέσα από την ΕΑΕΔ και το ΣΥΣΜΕΔ και ιδιαίτερα τις εξελίξεις του τελευταίου έτους της στρατιωτικής μου σταδιοδρομίας. Αναμφίβολα όσα γράφω είναι αυτά στα οποία προσωπικά θυμάμαι ως πιο σημαντικά κι όπως προσωπικά τα βίωσα και τα αντιλήφθηκα. Εάν κάποιος διαβάζοντας τα όσα παραθέτω διαφωνεί με κάτι που γνωρίζει εξ’ ιδίας αντίληψης κι έχει ενστάσεις για τα όσα προσωπικά αντιλήφθηκα, παρακαλώ να με διαφωτίσει με τη δική του αντίληψη ώστε να διορθώσω τυχόν λάθος, καθώς η μόνη μου πρόθεση είναι η παράθεση της αλήθειας για το τι συνέβη μέχρι σήμερα.

60. ΚΡΙΤΙΚΗ

Ο ιστορικός που θα καταγράψει τις εξελίξεις θεωρώ ότι θα διαπιστώσει ότι η Πολιτειακή μας Ηγεσία (Πολιτική, Δικαστική και Στρατιωτική) ήταν κατώτερη των περιστάσεων διότι κατά την άποψη μου παραβίασε το Σύνταγμα στερώντας μου, όπως κι όλων των άλλων συναδέλφων, όχι μόνο το συνδικαλιστικό δικαίωμα που ακόμη κι αν ρητά δεν κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα μας είναι σαφές ότι διασφαλίζεται με διεθνείς συνθήκες ανώτερης ισχύος, αλλά και απαγορεύοντας μου το δικαίωμα έκφρασης και επικοινωνίας, συκοφαντώντας μάλιστα τις δημοκρατικές μου συμπεριφορές. Είναι πραγματικά θλιβερό (για κάποιους αναμενόμενο), σε αυτά να έχουν συμμετάσχει δύο κορυφαίοι πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας που βρέθηκαν να είναι Υπουργοί Εθνικής Άμυνας, ο κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης έμπειρος συνδικαλιστής κι ο άλλος Ευάγγελος, ο κ. Βενιζέλος, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, κανείς εκ των οποίων δεν είχε κάτι να μας ευαγγελιστεί… Χωρίς να θέλω να είμαι απόλυτος ή καυστικός, διότι οφείλω να αναγνωρίσω ότι αμφότεροι έχουν ασύγκριτα μεγαλύτερη πολιτική εμπειρία και δεν μπορώ να είμαι απόλυτος ότι πολιτικά η στάση τους ήταν λανθασμένη. Ίσως η πείρα τους να τους έχει πείσει για τον "καταστροφικό" χαρακτήρα του συνδικαλισμού στις ΕΔ. Όμως Πολιτειακά, γιατί δεν το ενσωματώνουν μέσα στο Σύνταγμα να γνωρίζουμε όλοι τις θέσεις μίας Συντακτικής Βουλής; Τους "επέρ" και τους "κατά" καθώς και τα επιχειρήματα, το σκεπτικό του νομοθέτη, τη "βούληση του έθνους" ώστε να το σκολουθούμε κατά γράμμα; Ή γιατί δεν θεσπίζουν ένα Νόμο για το συνδικαλισμό των ΕΔ όπως θα έπρεπε να λειτουργεί με σωστό τρόπο και με τι ασφαλιστικές δικλείδες;

Όταν επί 5 έτη ζητάμε και είμαστε διαθέσιμοι να συναντηθούμε με την Ηγεσία, να μας γνωρίσουν και να συζητήσουμε ότι τους απασχολεί, πόσο δύσκολο θα ήταν να το δεχθούν, να μας γνωρίσουν, να πεισθούν για τις καλές προθέσεις μας, να μας εμπιστευτούν ώστε να προχωρήσουμε στη νομότυπη άσκηση του δικαιώματος μας; Έτσι ή αλλιώς αυτοί θα νομοθετούσαν τους όρους λειτουργίας μας. Κι επί τόσα χρόνια μόνο ως αντιπολίτευση συζητούν μαζί μας.

Πως συμβιβάζεται το έργο τους, αυτών αλλά και των δικαστικών και της στρατιωτικής ηγεσίας όταν το Σύνταγμα επιτάσσει ότι όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί οφείλουν να διασφαλίζουν το σεβασμό των συνταγματικών δικαιωμάτων κι όταν επίσης το Σύνταγμα καθορίζει ότι οι περιορισμοί που μπορεί να τεθούν από το νόμο δεν μπορούν να καταργούν στην ουσία το συνταγματικό δικαίωμα; Στην πράξη, προσωπικά έχω στερηθεί απόλυτα αυτό το δικαίωμα, μέχρι και την στιγμή της αποστρατείας μου! 

Με την έννοια αυτή αντιλαμβάνομαι ότι η Πολιτειακή Ηγεσία, Πολιτική, Δικαστική (ιδιαίτερα οι Εισαγγελείς) και Στρατιωτική ήταν όλοι τους κατώτεροι των περιστάσεων.

Στο σημείο αυτό οφείλω να κάνω μνεία στους Δικαστές των Πρωτοδικείων που έπραξαν το καθήκον τους και στις δύο περιπτώσεις, και για την ΕΑΕΔ και για το ΣΥΣΜΕΔ. Ίσως τελικά η ανέλιξη στην εξουσία διαβρώνει τις συνειδήσεις και η πολιτική σκοπιμότητα τελικώς επικρατεί του καθήκοντος.

«Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους.» (Σύντ.25§1)

Οι ανωτέρω καλούνται να μου απαντήσουν πως διασφάλισταν την ανεμπόδιστη κι αποτελεσματική άσκηση των συγκεκριμένων δικαιωμάτων, συνδικαλισμού, έκφρασης κι επικοινωνίας; Είναι ή δεν είναι επίορκοι;

Από την αντίπερα όχθη, οι συνάδελφοι που εμπλακήκαμε στο Συνδικαλισμό των ΕΔ και ξεκινήσαμε αυτή την πορεία δεν είχαμε την αντοχή να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις του αγώνα, ενώ σε κάποιες κρίσιμες στιγμές οι προσωπικές πολιτικές σκίασαν τον κοινό μας σκοπό κι αποπροσανατολιστήκαμε. Δεν το επικρίνω, διότι ο καθένας μας έχει τις αντοχές του. Ούτε επιλεχθήκαμε με βάση την αντοχή μας στα χαρακτηριστικά αυτού του αγώνα. Ούτε οφείλαμε να είμαστε απόλυτα ανιδιοτελείς και Άγιοι, διότι αναμφίβολα όσοι εμπλεκόμαστε στα κοινά, έχουμε πολιτικές φιλοδοξίες. Προσωπικά διαφωνώ με όσους κατηγόρησαν τον Τσουκαράκη, τον Σταματόπουλο ή τον Αγγέλου ή ακόμη – ακόμη και τον Τσακάλη, ότι έχουν πολιτικές φιλοδοξίες, διότι όλοι όσοι θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας έχουμε, μηδέ εμού εξαιρουμένου πολιτικές φιλοδοξίες, κι από τις πράξεις μας οι συνάδελφοι και οι πολίτες ευθύνονται να μας αξιολογήσουν και να μας κρίνουν για τις αρχές που υπηρετούμε στην άσκηση των αρμοδιοτήτων μας και στο βίο μας ως πολίτες. Αυτό που διαφωνώ είναι η φιλοδοξία που μπορεί ανθρώπινα κάποια στιγμή να ξεφύγει λίγο κι από την άλλη η δημόσια άσκηση πολιτικής για την οποία σύμφωνα με το Σύνταγμα δεν ανήκει μέσα στα δικαιώματα μας ως στρατιωτικών, με το οποίο συντάσσομαι απόλυτα. Και δεν εννοώ μία απλή δημόσια έκφραση βούλησης, αλλά την επιδίωξη οργάνωση ομάδας ανθρώπων για επίτευξη ενός πολιτικού σκοπού, στο οποίο διαφωνώ κάθετα. Ενώ μέσα στα "θεμιτά" λάθη μίας πολιτικής φιλοδοξίας που με θλίβουν και επιθυμώ να το καταδείξω ενώπιον των συναδέλφων ώστε να διδαχθούμε για το μέλλον είναι ότι ο προσωπικός εγωισμός επικράτησε σε κάποιες λίγες περιπτώσεις που ήταν όμως επαρκείς ώστε να διασπαστούμε και να κινδυνεύουμε να εξανεμιστούμε ή να δυσφημίσουμε το έργο μας. Ισχύει δηλαδή κι εδώ, σίγουρα λιγότερο αλλά στο βαθμό που μας αναλογεί ότι η πολιτική σκοπιμότητα τελικώς επικρατεί του καθήκοντος μας απέναντι στους συναδέλφους.

Διότι καθήκον μας, όταν σηκώσαμε τη σημαία του συνδικαλισμού στις ΕΔ ήταν να φέρουμε σε πέρας αυτή την αποστολή, την αναγνώριση του συνδικαλισμού, ή να την παραδώσουμε μεγαλύτερη και καθαρή σε όσους θα μας ακολουθούσαν. Τα προβλήματα ήταν αναμενόμενο να έρθουν κι έπρεπε να εστιάσουμε στην αντιμετώπιση τους. Όμως δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν που δεν άντεξε. Άλλωστε δεν ήμασταν χιλιάδες που διαγκωνιστήκαμε να καταλάβουμε κάποιες λίγες προνομιούχες θέσεις. Δέκα θέσεις μετά βίας καταλάβαμε, από τις 17 στο σύνολο, με τις άλλες να είναι πρακτικά κενές. Απλώς ήλπιζα ότι εμείς οι 10, θα μπορούσαμε να κάνουμε την υπέρβαση και να εστιάσουμε στο καθήκον μας έναντι των συναδέλφων που μας παρακολουθούν με ελπίδα. Κι αυτό το πετύχαμε σε πολλά κύματα, μετά από τις απογοητεύσεις των δικαστικών αποφάσεων, μετά από τις αποτυχίες για τις λάθος επιλογές μας όπως λ.χ. η ημερίδα στο Πολεμικό Μουσείο. 

Όμως τι έπρεπε να κάνουμε όταν κάποιος θεωρούσαμε ότι εξέκλινε της πορείας; Αυτό ήταν που κατηγορήθηκε ο Πρόεδρος Τσουκαράκης, ότι κατά τους λοιπούς στο ΔΣ επεδίωξε την προσωπική προβολή στα ΜΜΕ και σε πολιτικούς. Εκτιμώ ότι θα το επιβεβαιώσουν όσοι βρέθηκαν απέναντι του. Η άποψη μου είναι σε όλες τις περιπτώσεις, εφόσον ήμασταν «αναιμικοί», εφόσον βρισκόμαστε «καταμεσής» στην πορεία μας και με κάθε στραβοπάτημα διακινδυνεύουμε  την αναγνώριση μας, κι όχι κάποια διεκδίκηση, θα έπρεπε να λειτουργούμε με τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή (ΕΚΠ), δηλ. μόνο σε ότι όλοι συμφωνούμε. Διότι δεν ήμαστε συνδικαλιστικό όργανο αρμόδιο να διαπραγματευτεί το συνταξιοδοτικό των ένστολων, διότι ακριβώς δεν εκλεγήκαμε και δεν εκφράζουμε κανέναν για να εκπροσωπήσουμε. Απλώς είχαμε το θάρρος να βγούμε μπροστά και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα που όλοι δικαιούμαστε. Σε αυτό δεν τίθεται θέμα εκπροσώπησης. Όλοι τα δικαιούμαστε, κι όσοι θέλουμε αυτοβούλως, εθελοντικά κι ανιδιοτελώς αγωνιζόμαστε για αυτό το σκοπό (κατοχύρωση δικαιώματος) η διασφάλιση του οποίου μόνο όφελος έχει για όλους, οπότε δεν τίθεται θέμα εκπροσώπησης. Απλά όσοι συνταθούμε συζητάμε για την τακτική. Κι ας συνταχθούν κι άλλοι κάπου αλλού με τον ίδιο σκοπό, κι ας ακολουθήσουν άλλη τακτική. Δεν θα μας βλάψει, διότι αν κερδίσουν το δικαίωμα, αυτό θα ισχύει για όλους. Που ήταν το πρόβλημα με εμάς; Ότι ορισμένοι, ενθουσιάστηκαν και παρασύρθηκαν από τη συγκυρία και θεώρησαν ότι έχουμε ευθύνη απέναντι στους συναδέλφους να λύσουμε όλα τα προβλήματα, όταν η Ηγεσίες, πολιτική και στρατιωτική, δεν συνομιλούσαν μαζί μας. Και με ποια όμως εξουσιοδότηση; Δεν είχαμε εξουσιοδότηση καθώς δεν προερχόμαστε από ευρεία εκλογική βάση. Κι αν το πρόβλημα ήταν απλό και σε όφελος όλων έχει καλώς. Όταν όμως έχουμε διαφωνίες, τι κάνουμε; Επικρατεί η αρχή του ενός ανδρός;  Επικρατεί ο πιο «φωνακλάς»; Ο πιο «υπερπατριώτης»; Επικρατεί η συγκυριακή πλειοψηφία λίγων που βρέθηκαν παρόντες ή σχεδίασαν να είναι παρόντες σε μία μικρή συνάντηση; 

Κάτι τέτοιο έκανε ο Πρόεδρος επιλέγοντας να μιλήσει εκτός των αποφάσεων του ΔΣ, κάτι τέτοιο έγινε με το ΔΣ των παραιτηθέντων που αυτό-αποδέχθηκαν τις ανακλήσεις των παραιτήσεων τους και μετά ψήφισαν μομφή  κατά του προέδρου κι αυτό το "επικύρωσε" μία Γενική Συνέλευση 18 μελών με 10-12 ψήφους, από ένα σύνολο εκατοντάδων μελών του ΣΥΣΜΕΔ...

Για να περάσω και στο τελευταίο ζήτημα, στο μόνο που προσωπικά αντιπαρατέθηκα και δεν αφορούσε το ΔΣ, είναι αυτό του Σμρου Αθ.Τσακάλη με τον οποίο διαφωνώ και αισθάνομαι χωρίς να μπορώ να το διακριβώσω ότι έβλαψε με την παρουσία του το συνδικαλιστικό κίνημα στις ΕΔ. Διότι με τη στάση του επιχείρησε να πολιτικοποιήσει την ατζέντα μας ώστε να υποθέτω λόγω της συγκυρίας της απόφασης του Εφετείου (21 Μαΐου 2010) έναντι 3 Μαΐου της πορείας του προς τη Βουλή για τα εθνικά θέματα σε ημέρα που ο ΣΥΣΜΕΔ είχε οργανώσει περίπατο στο κέντρο, μία τέτοια σύμπτωση κινήσεων θεωρώ εύλογο ότι μπορεί να προκάλεσε σύγχυση στο Εφετείο ως προς τα πραγματικά περιστατικά, ώστε να εκλάβει το ΣΥΣΜΕΔ που απλώς συζητούσαμε μεταξύ μας τα μέλη κι απολαμβάναμε τον ανοιξιάτικο ήλιο, με δράσεις του κ.Τσακάλη που όχι μόνο δεν ήταν συνδικαλιστικές αλλά ήταν και φανερά πολιτικές και πέραν κάθε δικής μας σκέψης, αντίθετα ήταν το μόνο θέμα που προσωπικά εναντιώθηκα, όχι με τις πολιτικές ή κομματικές θέσεις που εξέφραζαν, αλλά με τη δημόσια υποστήριξη τέτοιων θέσεων από ένστολους και μάλιστα σε διάταξη «διαδήλωσης».

Οι απαντήσεις βέβαια κατά την άποψη μου είναι απλές κι έχουν όνομα: «ομοφωνία». Όμως θα ήταν σωστό, κι ίσως λυτρωτικό, όσοι έκαναν λάθη να το αναγνωρίσουν και να δώσουμε να χέρια για να προχωρήσουμε μπροστά.

Ο Πρόεδρος Ανέστης Τσουκαράκης κατηγορήθηκε ότι επεδίωξε την προσωπική του προβολή μέσα από τα ΜΜΕ ή και πολιτικούς. Δεν θα ήθελα να αναφέρω ποιος το εξέλαβε έτσι αλλά είναι κάποιος που τον εκτιμώ ιδιαίτερα και λειτούργησε πάντα με ανιδιοτέλεια. Θα χαρώ να το επιβεβαιώσει. Κι ίσως το επιβεβαιώσουν περισσότεροι. Εδώ, ο κανόνας του ΕΚΠ της ομοφωνίας λέει ότι δεν θα πρέπει να γίνεται καμία επαφή από κανένα, εάν δεν έχει ουσιαστική, απόλυτη κι ομόφωνη αποδοχή όλων. Η θέση αυτή είναι σωστή κι εκ του αποτελέσματος, διότι μέχρι σήμερα δεν κερδίσαμε κάτι από τη δημοσιότητα ούτε από τα κόμματα που μας δέχθηκαν. Η δημοσιότητα κάποτε παρερμηνεύονταν ως «συνδικαλισμός» συχνά με υιοθέτηση ακραίων τίτλων για εμπορικούς λόγους των καναλιών ή των εφημερίδων, ενώ από τα κόμματα κερδίσαμε μόνο ότι ήδη γνωρίζαμε, δηλαδή τα μικρά κόμματα μας στήριξαν κι ήταν αναμενόμενο, ίσως επιπρόσθετα τα της Αριστεράς είχαν και ιδεολογική ταύτιση κι ενδιαφέρον για το συνδικαλισμό (συνεπώς δεν τα επηρεάσαμε και δεν βελτιώσαμε τη θέση μας) και τα κόμματα εξουσίας απλώς όταν είναι στην αντιπολίτευση μας άκουγαν χωρίς να αναλαμβάνουν δεσμεύσεις και στην Κυβέρνηση μας ξεχνούσαν. Δεν υποστηρίζω να μην συνομιλούμε με τα κόμματα και γενικά με πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς, αλλά απλώς αυτό να γίνεται μόνο όταν όλοι συμφωνούμε κι εντός των ορίων που θέτουμε.

Για όσους στράφηκαν κατά αλλήλων με οποιοδήποτε λόγο, ακόμη και με ποινικές αιτιάσεις, κι επιδίωξαν και θεωρούν ότι πέτυχαν με τις συγκυριακές πλειοψηφίες την επάνοδο τους και τη διαγραφή των άλλων, ο κανόνας του ΕΚΠ λέει ότι πράξεις που δεν έχουν την ομοφωνία είναι ανίσχυρες. Κανένας διαγραφείς δεν έχει επανέλθει, κανένας Πρόεδρος δεν έχει διαγραφεί, καμία ΓΣ δεν λειτούργησε κανονικά ώστε να κάνει δεκτό τον Τσακάλη ή να νομιμοποιήσει κάποιο νέο Όργανο. Ούτε προσωπικά θα ήθελα ως ο «μόνος» εκ του προεδρείου να επιβάλω την θέληση μου στους άλλους. Η μόνη λύση είναι χωρίς διαγραφές, να ενεργήσουμε για την σύγκλιση των μελών των Ενόπλων Δυνάμεων που βρίσκονται με την ψυχή τους κοντά στο ΣΥΣΜΕΔ, και να αναδείξουμε ένα νέο ουσιαστικό και αντιπροσωπευτικό Όργανο που να μην δεσμεύεται από τα λάθη του παρελθόντος διότι θα έχει τη νομιμοποίηση μίας μεγάλης λαϊκής βάσης και θα καθορίσει νέο τρόπο λειτουργίας και νέους στόχους που θα υπερβαίνουν την απόφαση του Εφετείου. 

Δεν με απασχολεί αν κάποιος αισθάνεται προσβεβλημένος και αντιλαμβάνεται όσα συνέβησαν σε βάρος του ως ποινικά εγκλήματα, αν επιθυμεί να ασκήσει τα δικαιώματα του. Προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι να έλαβαν χώρα ποινικά αδικήματα μεταξύ των μελών του ΔΣ, αλλά δεν διαφωνώ όποιος έτσι αισθάνεται να ασκήσει τα δικαιώματα του. Όμως θεωρώ ότι είναι καθήκον όλων απέναντι σε εμένα που τους εμπιστεύτηκα, κι απέναντι σε όσους συναδέλφους δεν εμπλακήκαμε στη διαμάχη αλλά σταθήκαμε δίπλα τους και δίπλα σε όλους στους συναδέλφους που ελπίζουν σε εμάς, αλλά είναι και καθήκον απέναντι στον εαυτό τους, ιδιαίτερα όταν αποφασίζουν να ασκήσουν το δικαίωμα τους αυτό να διασφαλίσουν ακόμη περισσότερο ότι δεν θα βλαφθεί ο σκοπός για τον οποίο ξεκινήσαμε, ο σεβασμός στην ενότητα του ΣΥΣΜΕΔ κι η αναγνώριση του Συνδικαλισμού στις ΕΔ και να αποκηρύξουν καθένα που τα βλάπτει.    

Οφείλω να αναφερθώ και στις περιπτώσεις συναδέλφων που αναγορεύονται σε Ιππότες τύπου Δον Κιχώτη, για να σώσουν την Ελλάδα, ως εάν δεν υπάρχουν πολιτικοί ή ως εάν η πολιτική δραστηριότητα απαγορεύονταν στη χώρα μας ότι κάτι τέτοιο προφανώς δεν συνάδει με την ιδιότητα μας.  Κατ’ αρχήν είναι δικαίωμα όλων μας να λειτουργούμε ως πολίτες και να διεκδικούμε ότι θεωρούμε σωστό και προσωπικά το έχω κάνει πολλές φορές. Κι ότι ενδεχομένως πέτυχα αυτό ωφέλησε όλους τους συναδέλφους και γι’ αυτό και πολλοί που με γνωρίζουν με εκτιμούν για το έργο μου. Το ερώτημα είναι εάν με την ιδιότητα μας ως στρατιωτικοί, και ιδιαίτερα ως Αξιωματικοί που ηγούμαστε άλλων στρατιωτικών νομιμοποιούμαστε να δραστηριοποιούμαστε στην πολιτική, να θέτουμε στόχους της γενικότερης κεντρικής πολιτικής σκηνής, είτε αφορούν τα οικονομικά, είτε τα εθνικά και κάθε άλλο θέμα και μάλιστα να εκφράζουμε τις θέσεις μας διεκδικητικά αντιδρώντας, συμφωνώντας ή διαφωνώντας στις θέσεις της Κυβέρνησης ή των Κομμάτων. Η θέση μου σε αυτό είναι κατηγορηματικά αρνητική, κι η στάση του συναδέλφου Σμρου Αθ.Τσακάλη με βοήθησε να κατανοήσω ποια είναι μία λάθος συμπεριφορά που ως στρατιωτικοί, ακόμη και ως συνδικαλιστές πρέπει να αποκηρύξουμε ρητά από το εύρος των δραστηριοτήτων μας. Και δεν εννοώ να μη διαφωνούμε με πολιτικές που βλάπτουν τα οικονομικά ή άλλα δικαιώματα μας, αλλά ο τρόπος άσκησης των δικαιωμάτων μας πρέπει να είναι τέτοιος ώστε να συνάδει με την ιδιότητα μας ως Αξκών, να χαρακτηρίζεται από τεκμηρίωση σε μελέτες, νηφαλιότητα όσον αφορά τη συμπεριφορά μας, επιδίωξη ενότητας και ομοφωνίας κι όχι από προσπάθεια συνέγερσης και παρασυρμού των συναδέλφων ή άλλων πολιτών με αντικείμενο διεκδικήσεις και δικαιώματα. Το καθήκον μας να συνεγείρουμε τους στρατιώτες μας, περιορίζεται την ανύψωση του ηθικού τους απέναντι στον εξωτερικό εχθρό, ενώ έναντι των πολιτών και των πολιτικών φορέων με τους οποίους συνδιαλεγόμαστε, πρέπει να εκφράζουμε τις θέσεις μας νηφάλια και σε καμία περίπτωση η στάση μας να μην προκαλεί ανησυχία είτε για την προσήλωση μας στην υπεράσπιση της Πατρίδας από κάθε εξωτερική απειλή είτε για τις διαθέσεις μας έναντι κάθε εσωτερικού ζητήματος, για το οποίο παρότι δικαιούμαστε να έχουμε άποψη υποχρεούμαστε να την εκφράζουμε χωρίς να υποστηρίζουμε ή να επικρίνουμε δημόσια και ακραία τις θέσεις των κομμάτων ή της Κυβέρνησης, διότι αντίκειται στην ιδιότητα μας.   

50. Νέος ΣΥΣΜΕΔ, ως Σύνδεσμος Υποστήριξης, κι η Διάσπαση

Συντάσσω την παρούσα έκθεση προκειμένου, ως απόστρατος πλέον να διατυπώσω την άποψη μου σχετικά με το συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, όπως εξελίχθηκε μέσα από την ΕΑΕΔ και το ΣΥΣΜΕΔ και ιδιαίτερα τις εξελίξεις του τελευταίου έτους της στρατιωτικής μου σταδιοδρομίας. Αναμφίβολα όσα γράφω είναι αυτά στα οποία προσωπικά θυμάμαι ως πιο σημαντικά κι όπως προσωπικά τα βίωσα και τα αντιλήφθηκα. Εάν κάποιος διαβάζοντας τα όσα παραθέτω διαφωνεί με κάτι που γνωρίζει εξ’ ιδίας αντίληψης κι έχει ενστάσεις για τα όσα προσωπικά αντιλήφθηκα, παρακαλώ να με διαφωτίσει με τη δική του αντίληψη ώστε να διορθώσω τυχόν λάθος, καθώς η μόνη μου πρόθεση είναι η παράθεση της αλήθειας για το τι συνέβη μέχρι σήμερα. 

50. Νέος ΣΥΣΜΕΔ, ως Σύνδεσμος Υποστήριξης, κι η Διάσπαση

Εντωμεταξύ ο Τχης Ανέστης Τσουκαράκης σεβόμενος, ή κατά άλλη άποψη έχοντας συμφέρον από, την απόφαση του Εφετείου δεν ενήργησε τίποτα στα πλαίσια του «ανυπόστατου» ΣΥΣΜΕΔ και προχώρησε στη συγκρότηση ενός νέου Συνδέσμου με την προσθήκη της λέξης «Υποστήριξης» στο όνομα του ΣΥΣΜΕΔ, δηλ. από «Σύνδεσμος Συνεργασίας…» σε «Σύνδεσμος Υποστήριξης και Συνεργασίας Μελών ΕΔ» και συνεχίζει να εργάζεται όπως και προηγουμένως με έντονη δραστηριότητα και κυρίως με ερωτήσεις και επισκέψεις σε πολιτικούς φορείς για θέματα του ενδιαφέροντος των ΕΔ και ενημέρωση των μελών των Ενόπλων Δυνάμεων.

Παράλληλα η ομάδα όσων διαφώνησαν με τον Πρόεδρο και με επικεφαλής τον πρώην Α΄ Αντιπροέδρου εκτός από τη διαγραφή του Προέδρου, αντικειμενικά ουδέν νεότερο έκανε (τουλάχιστο να είναι σε γνώση μου και σε τελκή ανάλυση για να κάνει κάτι θα έπρεπε να με περιλάβει όμως δεν έμαθα τίποτα). Επιπρόσθετα o ίδιος ο  Γιάννης Αγγέλου, ενδεχομένως για προσωπικούς του λόγους μη σχετιζόμενους με το ΣΥΣΜΕΔ, μου ζήτησε να τον βγάλω από διαχειριστή από τη σελίδα SYSMED στο Facebook, όπου τον είχα τηρώντας ίσες αποστάσεις, το οποίο και το έκανα με βαριά καρδιά σεβόμενος της επιθυμίας του και μόνο. Εμ πάσει περιπτώσει εάν γινόταν κάποια ενέργεια και το μάθαινα θα το ανέβαζα και στο facebook για την ενημέρωση των μελών.

Προσωπικά, επέλεξα να παραμείνω ως σύνδεσμος των δύο πλευρών, διότι είχα την τύχη να βρεθώ μακριά από τα γεγονότα, στην Καμπούλ, όταν η κρίση ξέσπασε, κι επιδίωξα ενεργά την επανένωση, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά δεν διαφωνώ και δεν με ενοχλεί να υπάρχουν περισσότεροι φορείς που να ενεργούν για το καλό των ένστολων, κι αν κάποιος φορέας πετύχει περισσότερα ας αναγνωρίσουμε στους εκεί εμπλεκόμενους την επιτυχία τους. Έτσι δεν αντιτάσσομαι ούτε με τον Τσουκαράκη ούτε με τον Αγγέλου κι εύχομαι όλοι να πετύχουμε, υπέρ των ένστολων, όχι όμως κατ’ αλλήλων. Πρακτικά στηρίζω τις σωστές ενέργειες και των δύο πλευρών και προτίθεμαι να συμμετέχω εφόσον με δέχονται ή να ασκώ γόνιμη κριτική όπου θεωρώ ότι γίνονται λάθη όταν αποκλίνουν από τις αρχές που θέσαμε στο καταστατικό του αρχικού και «ανυπόστατου» πλέον ΣΥΣΜΕΔ, κάτι που εμένα τουλάχιστο ως απόστρατο δεν με επηρεάζει, διότι ποιος μπορεί να με κατηγορήσει για συνδικαλισμό; Όμως δεδομένης της αποστρατείας μου, έχω ακόμη πιο έντονο το ενδιαφέρον να μην επιθυμώ να καπελώνω τα εν ενεργεία στελέχη στον αγώνα τους για ένα υγιή συνδικαλισμό, αλλά αν μπορώ να συμβάλω, για την αποφυγή λαθών, στο σεβασμό αξιών, στη διαμόρφωση στόχων όπως πάντοτε θεωρώ ότι έκανα. Πάντως ουδέποτε παραιτήθηκα και πάντοτε επιφυλάχθηκα των δικαιωμάτων μου υπέρ του κοινού σκοπού.

40. Η πορεία μέχρι τη «διάσπαση» του ΣΥΣΜΕΔ

Συντάσσω την παρούσα έκθεση προκειμένου, ως απόστρατος πλέον να διατυπώσω την άποψη μου σχετικά με το συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, όπως εξελίχθηκε μέσα από την ΕΑΕΔ και το ΣΥΣΜΕΔ και ιδιαίτερα τις εξελίξεις του τελευταίου έτους της στρατιωτικής μου σταδιοδρομίας. Αναμφίβολα όσα γράφω είναι αυτά στα οποία προσωπικά θυμάμαι ως πιο σημαντικά κι όπως προσωπικά τα βίωσα και τα αντιλήφθηκα. Εάν κάποιος διαβάζοντας τα όσα παραθέτω διαφωνεί με κάτι που γνωρίζει εξ’ ιδίας αντίληψης κι έχει ενστάσεις για τα όσα προσωπικά αντιλήφθηκα, παρακαλώ να με διαφωτίσει με τη δική του αντίληψη ώστε να διορθώσω τυχόν λάθος, καθώς η μόνη μου πρόθεση είναι η παράθεση της αλήθειας για το τι συνέβη μέχρι σήμερα. 

40. Η πορεία μέχρι τη «διάσπαση»

            Φτάσαμε αισίως στην άνοιξη του 2010 σε μία περίοδο που η οικονομική κρίση είχε αρχίσει να εκδηλώνεται και η Ελληνική κοινωνία βρισκόταν σε αναταραχή. Την εποχή εκείνη βρισκόμουν σε διατεταγμένη Υπηρεσία στην Καμπούλ, ώστε να μην έχω δια ζώσης αντίληψη για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα κι οδήγησαν στο διχασμό των μελών του ΔΣ. Όμως επειδή οι εξελίξεις ήταν σημαντικές θα περιγράψω τα γεγονότα όπως τα αντιλήφθηκα μέσα από τις συζητήσεις που είχα με μέλη του ΔΣ προσπαθώντας να συμβιβάσω τις δύο πλευρές.

Η κατάσταση εκτιμώ ότι περιπλέχθηκε από τρεις υποθέσεις και συγκεκριμένα από το αίτημα του Σημαιοφόρου Αθανασίου Τσακάλη (Σμρου Τσακάλη) για εγγραφή του ως μέλος στο ΣΥΣΜΕΔ σε συνδυασμό με την «πολιτική» του δραστηριότητα που δημιουργούσε ανησυχίες για διακινδύνευση της νομικής υπόστασης του ΣΥΣΜΕΔ (που εξελίχθηκε σε ουσιαστικό σημείο τριβής), στη μαγνητοφώνηση των πρακτικών ενός ΔΣ (το οποίο προσωπικά το αντιλαμβάνομαι ως αφορμή), και την απόφαση του Εφετείου για εξαφάνιση της εγκριτικής του ΣΥΣΜΕΔ απόφασης του Πρωτοδικείου Αθηνών που έριξε το ηθικό μας και μας οδήγησε σε μία εσωστρέφεια αναζητώντας προβλήματα μέσα στο ΣΥΣΜΕΔ και τελικώς στη διάσπαση καθώς κι οι δύο πλευρές επέλεξαν διαφορετικές στρατηγικές για την αντιμετώπιση του ίδιου προβλήματος. Θα επιχειρήσω την παράθεση των υποθέσεων με χρονική σειρά, όμως δεν την γνωρίζω με βεβαιότητα λόγω της απουσίας μου στο εξωτερικό και για τον επιπλέον λόγο ότι τα θεωρούσα ανούσια ώστε δεν κράτησα λεπτομερείς σημειώσεις. Συνεπώς παρακαλώ όποιος γνωρίζει ακριβέστερα χρονικά στοιχεία ή αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα πράγματα να καταθέσει τη διαφωνία του ή να με ενημερώσει.

41. Αίτηση Τσακάλη για Ένταξη στο ΣΥΣΜΕΔ

Εκτιμώ ότι υποβλήθηκε εντός του Απριλίου, όταν ήδη ήμουν στην Καμπούλ, με δεδομένη την επίσπευση της λήψης αποστολής της απάντησης από τον Πρόεδρο Τσουκαράκη να γίνει πριν τις 10 Μαΐου 2010.

  

42. Περίπατος Ένστολων στην Οδό Ερμού

Ο περίπατος στελεχών των ΕΔ, στις αρχές Μαΐου 2010,  διοργανώθηκε από το ΣΥΣΜΕΔ στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στην οδό Ερμού, και διεξάχθηκε με επιτυχία καθώς συνάδελφοι των τριών κλάδων με ιδιαίτερα σημαντική συμμετοχή συναδέλφων του ΠΝ περπάτησαν στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας με στολές, όπως συνηθίζαμε όταν βγαίναμε εξοδούχοι ως μαθητές από τις στρατιωτικές σχολές και προβάλαμε τη στολή μας και τις ΕΔ. Πληροφορήθηκα, καθόσον βρισκόμουν στην Καμπούλ, για μία κοσμιότατη εκδήλωση όπου όσοι έφθασαν νωρίς με τα μέσα μαζικής μεταφοράς μετά την εργασία τους κάθισαν και ήπιαν ένα καφέ κάπου εκεί γύρω και στο κλείσιμο όλοι συγκεντρώθηκαν σε κάποιο σημείο (υποθέτω κάπου προς την Πλάκα) όπου ο Πρόεδρος μας Ανέστης Τσουκαράκης τους απηύθυνε ένα σύντομο λόγο και κατόπιν διαλύθηκαν. Επί της συγκεκριμένης ομιλίας πληροφορήθηκα από άλλη πηγή ότι υπήρξε κάποια ενόχληση από ορισμένα μέλη του ΔΣ που καταλόγισαν σκοπιμότητα στον Πρόεδρο Τσουκαράκη διότι κατά την άποψη τους επιδίωξε την προσωπική του προβολή καθώς στο χώρο της ομιλίας του παραβρέθηκαν δημοσιογράφοι (θεωρούν ότι ο Πρόεδρος τους κάλεσε).

43. Εκτροπή της Εκδήλωσης του ΣΥΣΜΕΔ σε Διαμαρτυρία προς τη Βουλή

Ομοίως πληροφορήθηκα και θα ήθελα όποιος μπορεί να το επιβεβαιώσει ή να το διαψεύσει να το κάνει ώστε να μάθουμε για την αλήθεια, ότι προέκυψε μία σύγχυση (σημαντική κατά την άποψη μου εάν αληθεύει) στην οποία φέρεται να εμπλέκεται ο Σημαιοφόρος Αθ. Τσακάλης (Σμρος Τσακάλης) ώστε καλούσε τους συναδέλφους στρατιωτικούς σε διαφορετική πορεία με κατεύθυνση σε κομβικό σημείο (προς τη Βουλή εάν δεν κάνω λάθος) με σκοπό (εάν αληθεύει) να μεταβούν εκεί και να εκφράσουν ενδεχομένως δυναμικά τις απόψεις τους για την εξωτερική πολιτική της Κυβέρνησης. Δεν γνωρίζω εάν η συγκεκριμένη κίνηση είναι αυτή που βρήκα να περιγράφεται στην Εφημερίδα τα ΝΕΑ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4572881 όμως τείνω να δεχθώ ως βάσιμες και αληθείς τις πληροφορίες μου, με βάση τις συζητήσεις που είχα με συναδέλφους, διότι επαναλαμβάνω βρισκόμουν στο εξωτερικό, δεδομένου ότι και αργότερα είχα ηλεκτρονική αλληλογραφία με τον υπόψη συνάδελφο ο οποίος τονίζοντας την ιδιότητα του ένστολου καλούσε τους συναδέλφους να αντιταχθούμε στο μνημόνιο, στην ανέγερση τζαμιού ή για την κατάταξη αλλόδοξων στις στρατιωτικές σχολές κλπ, ενώ είναι γνωστό ότι πριν από λίγους μήνες ο ίδιος συνάδελφος είχε παρουσιαστεί σε τηλεοπτική εκπομπή καταγγέλλοντας τη Διοίκηση της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων για «σκάνδαλα». Σε κάποια από αυτά τα θέματα εξέφρασα ευθέως στον ίδιο τη διαφωνία μου για την υπόψη δραστηριότητα, καθόσον παρότι υπερασπίζομαι το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και διεκδικώ το συνδικαλιστικό δικαίωμα, όμως διακρίνω και σέβομαι την υποχρέωση μας ως στρατιωτικοί να μην εκφράζουμε δημόσια υποστήριξη ή εναντίωση σε κόμματα ή να πολιτικοποιούμαστε με την έννοια της οργάνωσης επίτευξης πολιτικών στόχων, διότι στην ουσία αυτό είναι αντικείμενο των κομμάτων και δεν πρόκειται για απλό δικαίωμα έκφρασης (το οποίο οφείλουμε να το υπερασπιζόμαστε και για εμάς και για τους συναδέλφους μας), όμως διαφέρει το δικαίωμα έκφρασης και της δημόσιας οργάνωσης των πολιτών (ή χειρότερα κατά την άποψη μου των στρατιωτικών) σε δραστηριότητες με πολιτικούς στόχους και δημόσιες αντιπαραθέσεις που όπως είπα είναι αρμοδιότητα των κομμάτων και δεν εννοώ μία τεκμηριωμένη επιστημονική μελέτη κι έκφραση σκέψεων κι επιχειρημάτων. Για τους λόγους αυτούς κι ο ίδιος προσωπικά εάν ήμουν παρών στο ΔΣ θα καταψήφιζα την ένταξη του ανωτέρω Σμρου στο ΣΥΣΜΕΔ, το οποίο του το δήλωσα προσωπικά, ιδιαίτερα διότι σε μία περίοδο που εκκρεμούσε και θα κρίνονταν η έφεση κατά του Σωματείου μας, ενδεχομένως να διακινδυνεύαμε να χαρακτηριζόμασταν ότι πολιτικολογούσαμε, ή κομματικοποιούμαστε, ενέργειες που εκφεύγουν κατά πολύ ακόμη και της άσκησης του συνδικαλιστικού δικαιώματος, εκτίμηση μου που όπως φαίνεται τελικώς υιοθετήθηκε από το Εφετείο ως αντίληψη.   

44. Απόφαση Εφετείου για το ΣΥΣΜΕΔ

Στις 31 Μαΐου 2010 το Εφετείο δημοσίευσε την απόφαση 2855/2010 εξαφάνισης της πρωτόδικης απόφασης αναγνώρισης του ΣΥΣΜΕΔ (ως «υποκρύπτουσα συνδικαλιστική δράση»), που πλέον καθίσταται ανύπαρκτος από νομικής απόψεως.

Όμως πέραν της απόφασης που αφορά το ΣΥΣΜΕΔ, το σημαντικό που βρήκα στην υπόψη απόφαση είναι η άποψη που εκφράζει το δικαστήριο, ανεξάρτητα πόσο σχετική είναι με το ΣΥΣΜΕΔ (διότι στο ΣΥΣΜΕΔ δεν ενεργήσαμε κάτι από αυτά που μας καταλογίζει η απόφαση), που αναφέρει «εάν η συλλογική εκπροσώπηση επιτρεπόταν σε γενικότερα ζητήματα, θα δημιουργούσε την ευκαιρία για κομματικές αντιπαραθέσεις και θα προκαλούσε πολλά προβλήματα εις τρόπον ώστε να πλήττεται η ανάγκη συνοχής και αποτελεσματικότητας στη στρατιωτική οργάνωση και δράση (Ν.Αλιβιζάτος)» άποψη με την οποία συμφωνώ απόλυτα και προσυπογράφω, γνωρίζω ότι δεν έλαβε χώρα ποτέ στο ΣΥΣΜΕΔ κι από κανέναν μας.

Εάν κάποιος συνάδελφος ενήργησε δημόσια πράξεις αντίθετες με αυτά που αναφέρει η απόφαση τότε η συμπεριφορά αυτή μπορεί να συνέβαλε στην απόφαση του Εφετείου ακόμη κι έμμεσα, διότι προφανώς κι οι δικαστές επηρεάζονται και αποφασίζουν με βάση τα ερεθίσματα που λαμβάνουν από την κοινωνία. Έτσι εάν ένας Αξιωματικός βγαίνει δημόσια και εμπλέκεται στην πολιτική, πως θα κρίνουν μία αίτηση για συνδικαλισμό, ή για άλλου είδους αίτηση συλλογικής έκφρασης όπως του ΣΥΣΜΕΔ;

46. Μαγνητοφώνηση Πρακτικών και Απόρριψη Αίτησης Σμρου Τσακάλη

Ακολούθως, στις αρχές Μαΐου συζητήθηκε σε ΔΣ η αίτηση εγγραφής στον ΣΥΣΜΕΔ του Σμρου Τσακάλη. Όμως κατόπιν των όσων προηγήθηκαν στις 3 Μαΐου αλλά και από τη γενικότερη δραστηριότητα του, εύλογα ηγερθήκαν ενστάσεις όσον αφορά την έγκριση της αίτησης του.

Κατά την προσωπική μου αντίληψη (όντας στην Καμπούλ) συμπέρανα ότι στην πρώτη συνεδρίαση του ΔΣ μία μικρή μόνο μειοψηφία τάχθηκε υπέρ της αποδοχής της αίτησης του ως μέλους του ΣΥΣΜΕΔ, ενώ η πλειοψηφία συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου τάχθηκαν σαφώς κατά της αίτησης του. Ανάμεσα σε όσους εκφράστηκαν αρνητικά (εκτιμώ ότι παρά τις αντιπαραθέσεις εξακολουθούν να το αναγνωρίζουν) φέρονται να ήταν και 2 μέλη του ΔΣ οι οποίοι τελικώς είτε (κατά μία ερμηνεία) δεν ψήφισαν είτε (κατά άλλους) διαφώνησαν και ουσιαστικά καταψήφισαν την αίτηση του αλλά θεώρησαν αναγκαία μία αιτιολογημένη απάντηση στην απόρριψη της αίτησης. Από όσο σωστά αντιλαμβάνομαι τους αριθμούς (διότι ποτέ δεν είδα τα πρακτικά για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω) ακόμη κι αν εκλαμβάναμε «ως υπέρ» τις δύο αμφισβητούμενες εκφράσεις βούλησης, τότε θα υπήρχε ισοψηφία κι η αίτηση του Σμρου Τσακάλη θα απορρίπτονταν με καταμέτρηση ως διπλής της ψήφου του Προέδρου. Συνεπώς επί της ουσίας δεν υπάρχει ζήτημα αποδοχής του Σμρου Τσακάλη. Η διχογνωμία που ανέκυψε εκτιμώ ότι έγκειται στο γεγονός ότι ο Πρόεδρος κι ο Γραμματέας υπέγραψαν επιστολή απάντησης στον Αθανάσιο Τσακάλη, επειδή υπήρχε υποχρέωση απάντησης εντός μηνός από την αίτηση, θεωρώντας ότι έτσι είχε ληφθεί η απόφαση, ενημερώνοντας τον αιτούντα για την απόρριψη του αιτήματος του και για το δικαίωμα του να προσφύγει στη Γενική Συνέλευση του ΣΥΣΜΕΔ που θα αποφάσιζε σύμφωνα με το καταστατικό οριστικά για την αποδοχή της αίτησης του. Όμως πιθανότατα (προσωπική εκτίμηση εκφράζω) ο Σμρος Τσακάλης να είχε ήδη ενημερωθεί άτυπα από άλλη πηγή και συγκεκριμένα από μέλος του ΔΣ ο οποίος στη συνέχεια ενδεχομένως να αισθάνθηκε εκτεθειμένος απέναντι στο συνάδελφο, ου οδήγησε σε ρήξη. Έτσι, είτε γι’ αυτό το λόγο είτε για κάποιο άλλο λόγο που δεν γνωρίζω, η επιστολή αυτή αποτέλεσε την αφορμή για το ξέσπασμα μίας κρίσης με εντάσεις και αντεγκλήσεις μεταξύ των μελών του ΔΣ για την «μη σωστή» τήρηση των πρακτικών. Όμως σε επόμενη συνεδρίαση του ΔΣ δόθηκαν εκατέρωθεν εξηγήσεις κι από ότι φαίνεται να υποστηρίζει ο Πρόεδρος τα μέλη με τις αμφισβητούμενες θέσεις στο θέμα της ψηφοφορίας τελικώς υπέγραψαν τα προηγούμενα πρακτικά για την απόφαση απόρριψης της αίτησης του Σμρου Αθ. Τσακάλη, όμως στη συγκεκριμένη συνεδρίαση (εάν σωστά αντιλήφθηκα τη χρονική σειρά) ο Γραμματέας φέρεται να μαγνητοφώνησε τη συνεδρίαση προκειμένου να μπορεί να καταγράψει επακριβώς τις απόψεις των μελών και να μην προκύψουν και πάλι αμφισβητήσεις. Όμως πριν στεγνώσει το μελάνι ηγέρθηκαν και πάλι αιτιάσεις από μέλη του ΔΣ που εξέλαβαν την πράξη αυτή ότι έλαβε χώρα χωρίς την έγκριση τους, με εκατέρωθεν αντεγκλήσεις που συνεχίστηκαν σε μάκρος.

Εκτίμηση μου είναι ότι οι αντεγκλήσεις ενδεχομένως να εντάθηκαν λόγω της απογοήτευσης των μελών από την απόφαση του Εφετείου, την οποία ορισμένοι (ενδεχομένως αβάσιμα) υποψιαζόμαστε ότι δεν αποκλείεται να επηρεάστηκε από την πολύ πρόσφατη αγωνιστική δραστηριότητα του μη μέλους μας Σμρου Τσακάλη το οποίο αυστηρά εξεταζόμενο δεν ευσταθεί διότι η απόφαση φέρεται να λήφθηκε από τον Φεβρουάριο ενώ απλώς δημοσιεύθηκε στον Μάιο.

48. Ενδεχόμενα Δράσης μετά την Απόφαση του Εφετείου

Προσωπικά, σε όλη την επόμενη περίοδο και από την Καμπούλ όπου βρισκόμουν, προσπαθούσα να ηρεμήσω τα πνεύματα και να θέσω την ουσία του προβλήματος που κατά την άποψη μου ήταν το τι δέον γενέσθαι στην επόμενη της εφετειακής απόφασης ημέρα. Μετρούσαμε, πλέον, το δεύτερο «εξαφανισθέν σωματείο», τον αστικό ΣΥΣΜΕΔ μετά τη συνδικαλιστική ΕΑΕΔ, και το ερώτημα ήταν εάν θα προσβάλαμε με αίτηση αναίρεσης και αυτή την απόφαση στον Άρειο Πάγο και ίσως να ξεκινούσαμε ένα τρίτο σωματείο με ακόμη πιο αναιμικό περιεχόμενο, λ.χ. σωματείο στρατιωτικών με περιορισμένους σκοπούς όπως λ.χ. το σχολιασμό των αποτελεσμάτων του ποδοσφαίρου ή τη δημιουργία τράπεζας αίματος κλπ διότι τελικά φαίνεται ότι η Δικαιοσύνη δεν μας αναγνωρίζει κανένα δικαίωμα απλώς και μόνο επειδή είμαστε στρατιωτικοί. Όμως τέτοια αντιμετώπιση, απέναντι σε υπεύθυνους Αξιωματικούς, όπως θεωρώ ότι όλοι ήμασταν σε αυτή την 5ετή πορεία (κι ανεξάρτητα από την μεταξύ μας ρήξη) δικαιολογεί τις ακραίες στάσεις άλλων, κατά τη γνώμη μου ανεύθυνων, που εκτρέπονται στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης, όταν η Πολιτεία αρκείται να μας αρνείται κάθε δικαίωμα οργάνωσης, ενώ η ίδια η Υπηρεσία παραμένει αναποτελεσματική (εκτιμώ ότι ασκήθηκε πειθαρχικός έλεγχος) σε όσους εμφανώς εκτρέπονται.

  

Προσωπικά και επί της ουσίας υποστήριξα ότι εφόσον συνεχίζαμε στο ΣΥΣΜΕΔ, χωρίς να ασκούμε συνδικαλισμό, και ίσως να ήμασταν πιο αυστηροί στους κανόνες που θέσαμε (π.χ. μελέτες, ημερίδες και ενημέρωση των μελών των ΕΔ), τι νόημα θα είχε ποτέ η νομική μη υπόσταση του ΣΥΣΜΕΔ; Το μόνο νομικό πρόβλημα είναι ότι δεν θα είχαμε νομική υπόσταση, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα ήμασταν παράνομοι, διότι η παρανομία ή μη θα προέκυπτε από τις πράξεις μας. Κι αν οι πράξεις μας δεν ήταν παράνομες (π.χ. μελέτες, ημερίδες και ενημέρωση των μελών των ΕΔ) τότε για ποιο λόγο θα διωκόμασταν; Κι αν διωκόμασταν με βάση ποια κατηγορία; Το μόνο ουσιαστικό κώλυμα θα είναι η αδυναμία μίας νομικής εκπροσώπισης, ότι ως ΣΥΣΜΕΔ δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε αγωγή κατά κάποιου, ή να ανοίξουμε τραπεζικό λογαριασμό ως ΣΥΣΜΕΔ και θα είχαμε να λύσουμε τέτοια προβλήματα με προσωπική ευθύνη των εμπλεκομένων. Όμως έννοια παρανομίας δεν θα υπήρχε, εάν λ.χ. βρισκόμασταν 10-20 άνθρωποι και κάναμε μία ημερίδα βάζοντας ταμπέλα «ΣΥΣΜΕΔ», ποιος θα μας εμπόδιζε να το πράξουμε ως παράνομο, όταν κανείς δεν εκπροσωπεί το ΣΥΣΜΕΔ για να μας εμποδίσει, κι όταν ότι κάνουμε (π.χ. η ημερίδα) δεν είναι παράνομη πράξη;

Σε αυτή τη βάση πρότεινα να συνεχίσουμε να λειτουργούμε αξιοποιώντας τα ηλεκτρονικά μέσα και τις δικτυακές λειτουργίες (π.χ. το facebook) για τη λήψη αποφάσεων ώστε να πετύχουμε μεγαλύτερη διείσδυση σε όλη την επικράτεια και να προχωρήσουμε σε εκλογές ώστε να ανανεωθεί το ΔΣ με νέα μέλη που θα είχαν τη διάθεση να λειτουργήσουν με τις νέες συνθήκες, ενδεχομένως περισσότεροι απόστρατοι, ώστε να αντιμετωπίσουμε ενδεχόμενες δικαστικές διώξεις για ενέργειες που θα έμελλε να αποδειχθεί ότι δεν είναι συνδικαλιστική δράση αλλά θα αποδεικνύαμε ότι αφορούσε κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα δικαιώματα, εκτός του Συνδικαλισμού που αφορούσε μόνο την ΕΑΕΔ. Ίσως σε τελική ανάλυση εάν απαγορεύεται ο συνδικαλισμός, γιατί να μην αλλάζαμε το σκοπό μας κι οι απόστρατοι του ΣΥΣΜΕΔ να αναλαμβάναμε να οργανώναμε την νομική εκπροσώπιση των Μονίμων; Αυτά κι άλλα τέτοια θα μπορούσαμε να τα συζητήσουμε, εάν οι δύο «αντιμαχόμενες» πλευρές σταματούσαν να διαπληκτίζονται και βλέπαμε μπροστά μας προς στο μέλλον.    

Παράλληλα  Σμρος Τσακάλης όλο το καλοκαίρι 2010 διακήρυττε δημόσια το νομικό κώλυμα του ΣΥΣΜΕΔ που τον απέρριψε ως μέλος, το οποίο εμείς αλλά και όλοι οι ένστολοι (κι αυτός εάν ενδιαφερόταν για τα δικαιώματα των ενστόλων διότι για το δικαίωμα αυτό ασχολούμασταν κι όχι για την άσκηση του) είχαμε συμφέρον να μην το κοινοποιούμε ώστε να κερδίσουμε χρόνο διατηρώντας το στην αφάνεια καθόσον δεν είχε ακόμη καθαρογραφτεί – κι αναρωτιέμαι τι άραγε κέρδισε ο ίδιος; Ή μήπως κέρδισε κάτι που «έγινε» μέλος, με όποιο τρόπο έγινε, σε ένα ανυπόστατο ΣΥΣΜΕΔ; Προφανώς τίποτα δεν κέρδισε, απλώς (κατά την άποψη μου πάντα) δεν φέρθηκε ορθολογικά και ψύχραιμα. Παράλληλα αξίωνε την λήψη αντιγράφου των πρακτικών που αφορούσαν την υπόθεση του, τα οποία δεν του δόθηκαν αρχικά (εκτίμηση μου διότι προσωπικά θα του τα έδινα) διότι δεν είχαν υπογραφεί από όλους, στη συνέχεια διότι δημιουργήθηκε η ένταση μεταξύ των μελών την οποία ενδεχομένως να επέτειναν με το θέμα της μαγνητοφώνησης όσοι ενδεχομένως δεν ήθελαν να λάβει αντίγραφο των πρακτικών και τελικώς επειδή ο ΣΥΣΜΕΔ "εξαφανίστηκε" από το Εφετείο. Δηλαδή κατέστρεφε το ΣΥΣΜΕΔ στον οποίο ήθελε να γίνει μέλος, κι ενδεχομένως να ευθυνόταν ο ίδιος και για την αρνητική απόφαση (λόγω της δράσης που φαίνεται να είχε στις 3 Μαΐου 2010, όταν η απόφαση δημοσιεύθηκε στις 31 Μαΐου 2010. Βέβαια δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα στο ΣΥΣΜΕΔ εάν τα μέλη του ΔΣ είχαμε παραμείνει πιστοί στην κύρια αποστολή μας, στη δέσμευση που είχαμε αναλάβει απέναντι στους συναδέλφους μας, για την ενότητα και την αναγκαιότητα ομοφωνίας, κι όχι επιβολής της όποιας συγκυριακής μειοψηφίας.

Όμως από την όλη ένταση και τις έντονες αντεγκλήσεις των μελών του ΔΣ για τη μαγνητοφώνηση της συνεδρίασης του ΔΣ οδηγηθήκαμε ο μεν Γραμματέας να παραιτηθεί από τα καθήκοντα του και από μέλος του ΣΥΣΜΕΔ απογοητευμένος από την στάση των συναδέλφων και άλλα τρία μέλη του ΔΣ, μεταξύ των οποίων ο Α΄ Αντιπρόεδρος Ιωάννης Αγγέλου, ο Σπύρος Ματιάτος και ο πατέρας Νικόλαος να παραιτηθούν από το ΔΣ. Παράλληλα πληροφορήθηκα, το αναφέρω με κάθε επιφύλαξη, ότι κατατέθηκαν μηνύσεις μεταξύ των μελών ή και από τον Σμρο Αθ.Τσακάλη, χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες για το ποινικό σκέλος της υπόθεσης καθώς δεν παραβρέθηκα στα γεγονότα ούτε έλαβα γνώση των δικογράφων.

Εν τω μεταξύ, από την πληροφόρηση της απόφασης του Εφετείου, ο Πρόεδρος επέλεξε να απέχει από κάθε ενέργεια του «εξαφανισθέντος» ΣΥΣΜΕΔ κι ενώ προσωπικά βρισκόμουν στο εξωτερικό κι είχα ζητήσει από τους άλλους να σεβαστούν την απουσία μου και να αναμείνουν καθώς είμαι ο μόνος που δεν ενεπλάκην στις αντεγκλήσεις, ο παραιτηθείς ως άνω από το ΔΣ (πρώην) Α΄ Αντιπρόεδρος συγκάλεσε ΔΣ όπου με παρουσία κι αν δεν κάνω λάθος πλειοψηφία των παραιτηθέντων (σε ένα σωματείο που έχει καταστεί «ανυπόστατο» από το Εφετείο), αποφάσισαν την άρση των παραιτήσεων και «ενεργοί» πλέον αποφάσισαν κατά του «ανυπόστατου» Προέδρου και κατά του παραιτηθέντος ήδη Γραμματέα. Επιπλέον, μετά από ένα εξάμηνο αδράνειας και χωρίς καμία προηγούμενη διαβούλευση με εμένα ως τον μόνο Αντιπρόεδρο που ποτέ δεν παραιτήθηκα, κι ίσως και με άλλους συναδέλφους που δεν ανήκαν στη συγκεκριμένη ομάδα (λ.χ. υποθέτω για τον Θωμόπουλο διότι κι αυτός όπως κι εγώ είμαστε οι εκτός Αθηνών, οι ανωτέρω συνάδελφοι που αντιτίθενται στον Πρόεδρο συγκάλεσαν Γενική Συνέλευση, «σύμφωνα με το καταστατικό», στην οποία συμμετείχαν λιγότερο από είκοσι μέλη. Η συγκεκριμένη «Γενική Συνέλευση» «ενέκρινε» την εγγραφή του Σμρου Τσακάλη ως μέλους, «διέγραψε» τον Α.Τσουκαράκη από Πρόεδρο κι αποδέχθηκε την παραίτηση του Γραμματέα Γιώργου Παπαδάκη από μέλος.  

30. Ενεργοποίηση και Λειτουργία του ΣΥΣΜΕΔ

Συντάσσω την παρούσα έκθεση προκειμένου, ως απόστρατος πλέον να διατυπώσω την άποψη μου σχετικά με το συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, όπως εξελίχθηκε μέσα από την ΕΑΕΔ και το ΣΥΣΜΕΔ και ιδιαίτερα τις εξελίξεις του τελευταίου έτους της στρατιωτικής μου σταδιοδρομίας. Αναμφίβολα όσα γράφω είναι αυτά στα οποία προσωπικά θυμάμαι ως πιο σημαντικά κι όπως προσωπικά τα βίωσα και τα αντιλήφθηκα. Εάν κάποιος διαβάζοντας τα όσα παραθέτω διαφωνεί με κάτι που γνωρίζει εξ’ ιδίας αντίληψης κι έχει ενστάσεις για τα όσα προσωπικά αντιλήφθηκα, παρακαλώ να με διαφωτίσει με τη δική του αντίληψη ώστε να διορθώσω τυχόν λάθος, καθώς η μόνη μου πρόθεση είναι η παράθεση της αλήθειας για το τι συνέβη μέχρι σήμερα.

30. Ενεργοποίηση και Λειτουργία του ΣΥΣΜΕΔ

Ξεκινήσαμε λοιπόν με ελπίδα κι όρεξη στο ΣΥΣΜΕΔ, αρχικά καμιά δεκαριά, από ένα σύνολο δεκαεπτά, συνάδελφοι στο ΔΣ. Κερδίσαμε και πάλι, ως ΣΥΣΜΕΔ τώρα, την αναγνώριση μας από το Πρωτοδικείο Αθηνών κι ελπίζαμε ότι αυτή τη φορά το Κράτος (Κυβέρνηση και Δικαιοσύνη) θα σεβόταν το προφανές δικαίωμα έκφρασης ενός αστικού σωματείου κι επικοινωνίας των μελών του. Διότι περί αυτού επρόκειτο ρητά, καθαρά και ξάστερα. Η διαφοροποίηση της «εξαφανισθείσης» δια του Εφετείου ΕΑΕΔ με τον ΣΥΣΜΕΔ είναι ότι ενώ η ΕΑΕΔ ήταν ένα καθαρά κι επίσημα (κατά την άποψη μας προβλεπόμενο από το Σύνταγμα σαφώς χωρίς το δικαίωμα απεργίας που εξ αρχής είχε αποκηρυχθεί ως μέσο διεκδίκησης) συνδικαλιστικό Σωματείο, ενώ ο ΣΥΣΜΕΔ δεν είχε ποτέ κανένα συνδικαλιστικό χαρακτήρα αλλά δημιουργήθηκε για να λειτουργήσει ως καθαρά αστικό, μη συνδικαλιστικό, σωματείο που σκοπό είχε να μας διατηρήσει σε επικοινωνία, να κοινοποιήσουμε το ενδιαφέρον μας για το συνδικαλισμό (η διάδοση των ιδεών δεν αποτελεί συνδικαλισμό) και την βελτίωση της συνεργασίας των μελών των Ενόπλων Δυνάμεων μέσα από μελέτες, ημερίδες και άλλες δραστηριότητες να προβάλουμε την αναγκαιότητα του συνδικαλισμού χωρίς όμως να ασκούμε συνδικαλισμό, όπως θα έκανε η ΕΑΕΔ.

Την ίδια εποχή δημιούργησα τη σελίδα “SYSMED” στο facebook κι αρχικά δέχθηκα και τα "πυρά" ορισμένων εκ του ΔΣ με συνέπεια να την αφήσω αδρανή μέχρι που μου το ξαναζήτησαν ομόφωνα να την ενεργοποιήσουμε, ώστε σήμερα η σελίδα του ΣΥΣΜΕΔ έχει ξεπεράσει τα 8.000 μέλη κι είναι βήμα έκφρασης και συνάντησης όλων των μελών, ενώ η πρόθεση μου ήταν να έχω διαχειριστές νηφάλιους ανθρώπους χωρίς εντάσεις και ακρότητες. Στην κατεύθυνση αυτή βοήθησε στην αρχή ο Γραμματέας Γιώργος Παπαδάκης που αποχώρησε όταν παραιτήθηκε (βλ.επόμενη ενότητα), είχα ανέκαθεν ως διαχειριστή τον Πρόεδρο Α.Τσουκαράκη και τον Α΄ Αντιπρόεδρο Ι.Αγγέλου (μέχρι την αποχώρηση του κατ’ επιθυμία του) ενώ σήμερα βοηθάει κι ο Ι. Αντωνιάδης.  

Η συνέχεια με το ΣΥΣΜΕΔ γενικά ήταν καλύτερη από ότι με τη ΕΑΕΔ, διότι ενώ και πάλι ο Εισαγγελέας κατέθεσε έφεση, το αίτημα για ασφαλιστικά μέτρα δεν έγινε δεκτό, οπότε πρακτικά ξεκινήσαμε να επαναλειτουργούμε στις αρχές του 2009 οπότε και θέσαμε ως πρώτο στόχο μία επιστημονική ημερίδα, προκειμένου να αρχίσουμε να κοινοποιούμε την παρουσία μας. Το θέμα της ήταν «τα αίτια που οδηγούν τους στρατιωτικούς στην αποστρατεία», στις 10 Μαΐου 2009 προκειμένου να ξεκινήσουμε και να κοινοποιούμε την παρουσία μας στον κοινωνικό χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων. Εκεί για πρώτη φορά συζητήσαμε δημόσια ως ΣΥΣΜΕΔ, στην εκδήλωση παρέστησαν εκπρόσωποι των κομμάτων της αντιπολίτευσης, κι ενώσεων αποστράτων αλλά και δημοσιογράφοι, με συνέπεια ο ΣΥΣΜΕΔ να αρχίσει να γίνεται γνωστός. Προσωπικά όμως, παρά τον ενθουσιασμό μας, δεν αισθάνομαι ότι είχαμε μία συμμετοχή που να χαρακτηριζόταν ως μαζικής αποδοχής από τα στελέχη των ΕΔ. Εκατό άτομα από τα οποία αρκετοί εκπρόσωποι κομμάτων ή άλλων φορέων και δημοσιογράφοι δεν είναι σημαντική εκπροσώπηση. Από την άλλη άποψη είχαμε πετύχει τους στόχους «διείσδυσης» στους κοινωνικούς φορείς εκτός από την Κυβέρνηση (τότε της ΝΔ) ενώ η μείζονα αντιπολίτευση εκπροσωπήθηκε σε υψηλό επίπεδο, από την Κα Βάσω Παπανδρέου που ήταν υπεύθυνη θεμάτων Άμυνας. Άλλωστε από την αρχή του έτους είχαμε ξεκινήσει ένα επιτυχή κύκλο επαφών με εκπροσώπους των κομμάτων και δημοσιογράφους, ενώ επανειλημμένα κοινοποιήσαμε την επιθυμία μας να συναντηθούμε και με την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, όμως χωρίς αποτέλεσμα.

Όσον αφορά το θεματολόγιο μας, στην υπόψη ημερίδα της 10 Μαΐου 2009, προσωπικά στην αγόρευση μου, έδωσα μεγάλη έμφαση στο μη συνδικαλιστικό μας χαρακτήρα, διότι συχνά τα μέλη μας έφερναν αιτήματα με διεκδικήσεις και προβλήματα μέσα στην Υπηρεσία – τότε γνώρισα για πρώτη φορά τον Αθ.Τσακάλη (Ανθυπαπιστή ή Σημαιοφόρο δεν θυμάμαι) που μας ενημέρωσε για τις διεκδικήσεις του χωρίς τότε να έχει αιτηθεί να γίνει μέλος μας. Όμως το κύριο μέρος της ομιλίας μου στόχευε στην αναγκαιότητα συζήτησης για τη δια βίου επιμόρφωση και πιστοποίηση των επαγγελματικών προσόντων του Προσωπικού, σύμφωνα με τις Ευρωπαϊκές επιταγές πρότεινα την ενεργοποίηση μας προς αυτή την κατεύθυνση για την αξιοποίηση των αποστράτων (το θέμα μας αφορούσε τους απόστρατους):

1ο μέρος ομιλίας 10 Μαΐου 2009: http://www.youtube.com/watch?v=HKW6s8QUlik&feature=related

2ο μέρος ομιλίας 10 Μαΐου 2009: http://www.youtube.com/watch?v=qKWfjoNxcQg&feature=related

Σε νεώτερη εισήγηση μου, με προεκτάσεις στα ασφαλιστικά μας δικαιώματα και τον κίνδυνο γήρανσης του στρατεύματος από την κατάργηση της 25ετίας, απευθύνθηκα στους συναδέλφους μας σε ημερίδα του ΣΥΣΜΕΔ σε συνεργασία με την ΚΕΘΑ για το ασφαλιστικό μας, στις 25 Μαρ.10 από την Καμπούλ όπου βρισκόμουν: http://www.youtube.com/watch?v=j876GP1oWxo&feature=related

Τέτοια ζητήματα, όπως τα επαγγελματικά δικαιώματα ήταν και είναι πάντα ψηλά στην ατζέντα της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, κι είναι άξιο απορίας πόσο ειλικρινείς είναι οι ηγεσίες και πόσο αποτελεσματικές οι Υπηρεσίες, καθόσον το ΥΕΘΑ ουδέποτε είδε στο πρόσωπο του ΣΥΣΜΕΔ ένα φορέα συνεργασίας ούτε κάτι από όσα ανακοινώνονται έγιναν ποτέ πράξη.

Όπως και στα θέματα Υγιεινής και Ασφάλειας που ξεκίνησε ο Ανχης ε.α. Δημήτρης Καρμίρης που εκτός από την προσωπική του εμπειρία στο ΣΞ ενημερώθηκε και για την πρόοδο που έχουν κάνει σε άλλες χώρες μέσα από συμμετοχή με το προεδρείο του ΣΥΣΜΕΔ στα συνέδρια της EUROMIL αλλά και στην Πορτογαλία όπου μετέβη για να δει από κοντά την πρόοδο που γινόταν εκεί. Παρόλα αυτά η Υπηρεσία ποτέ δεν δέχθηκε την προσφορά μας για συνεργασία σε αυτά τα θέματα, όπου είχαμε την καλή διάθεση με προσωπική εργασία ως εθελοντές να συμβάλουμε, ούτε και τα λοιπά στελέχη των ΕΔ ή του ΣΥΣΜΕΔ ειδικότερα ενδιαφέρθηκαν μέσα από την στελέχωση ομάδων εργασίας και μεγαλύτερη έκφραση ενδιαφέροντος. Προφανώς τα αποτελέσματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά εάν τα πράγματα ήταν αλλιώς.  

Αφενός η αδιαφορία της μεγάλης μάζας των συναδέλφων, αφετέρου μία ενδεχομένως λανθασμένη ανάγκη να προβάλουμε την ύπαρξη μας, μας οδήγησε στην έναρξη κατάθεσης ερωτημάτων ως ΣΥΣΜΕΔ, ρητά στα πλαίσια ενημέρωσης των μελών μας, προς Υπηρεσίες του ΥΕΘΑ, των Κλάδων αλλά και προς άλλα Υπουργεία και φορείς. Από αυτές τις ερωτήσεις πρακτικά ποτέ δεν πήραμε απάντηση από τις Υπηρεσίες του ΥΕΘΑ (που μας γνώριζαν), ενώ όλες οι άλλες Υπηρεσίες του Κράτους (που δεν μας γνώριζαν) συνήθως μας απαντούσαν παραπέμποντας μας για τελική λύση στις Υπηρεσίες του ΥΕΘΑ, λόγω αρμοδιότητας. Συνεπώς η συγκεκριμένη πρακτική είχε πενιχρά αποτελέσματα και προσωπικά με ανησυχούσε ότι θα μπορούσε να εκληφθεί ως συνδικαλιστική εάν αντί του χαρακτήρα «ερωτημάτων για ενημέρωση των μελών μας» οι επιστολές μας διολίσθαιναν ή εκλαμβάνονταν από την Υπηρεσία και εν τέλει από τη Δικαιοσύνη ως «συνδικαλιστικές διεκδικήσεις». Ίσως από την κοινοποίηση των επιστολών μας δημιουργήσαμε υψηλότερες προσδοκίες στους συναδέλφους στρατιωτικούς, μέλη μας ή μη. Παρόλα αυτά δεν διαφώνησα κάθετα στην ανωτέρω πρακτική απλώς επισήμανα τη θέση μου και πρόσεχα, όπως όλοι άλλωστε, κατά τη διαβούλευση των επιστολών αυτές να διακατέχονται από εκφράσεις σεβασμού προς την ηγεσία χωρίς όμως να έχω ποτέ διαπιστώσει κάτι το αντίθετο ώστε να χρειαστεί να αντιδράσω έστω και ήπια, διότι όλοι διακατεχόμασταν από το ίδιο πνεύμα.

            Ενδεχομένως υπό άλλες συνθήκες η πρακτική αυτή, εφόσον δεν ευοδωθεί η αναίρεση της απόφασης για την ΕΑΕΔ, να αποτελέσει μία «καθώς πρέπει» αντίληψη στρατιωτικού συνδικαλισμού διότι εφόσον ως στρατιωτικοί δεν έχουμε δικαίωμα απεργίας αλλά έχουμε δικαίωμα έκφρασης, "τι πιο πρέπον" να μπορούμε να εκφράζουμε και να προβάλουμε τις απόψεις μας μέσα από μελέτες, συνέδρια κι ερωτήματα για την ενημέρωση των μελών μας; Άλλωστε, φαίνεται ότι ακόμη κι οι απλές ερωτήσεις μας (διότι δεν κάναμε κάτι διαφορετικό) άρχισαν να προβληματίζουν, διότι ήταν τεκμηριωμένες κι απευθυνόταν με σεβασμό προς την ηγεσία μας αλλά και άλλες κρατικές Υπηρεσίες.

Ορισμένες μάλιστα από αυτές, όπως η αναγνώριση του δικαιώματος άδειας «λοχείας» και για τους άνδρες συναδέλφους, έγιναν αποδεκτές από την πολιτική ηγεσία, διότι προβλέπονται για όλους τους άλλους δημόσιους υπαλλήλους. Στο συγκεκριμένο θέμα προσωπικά είχα έντονη διαφωνία με συναδέλφους κατά μία μαξιμαλιστικής, κατά την άποψη μου πάντοτε, αντίληψης που εισηγούνταν ο πατέρας Νικόλαος Λαγουμτζής (π.Νικόλαος). Συγκεκριμένα δεν διαφωνούσα με το δικαίωμα, αλλά με τις αναγκαίες παραμέτρους σχετιζόμενες με την επαγγελματική πείρα και την εξέλιξη του προσωπικού. Δηλαδή εάν μία μακρόχρονη άδεια, στη διάρκεια της οποίας ο δικαιούχος εύλογα χάνει επαγγελματικές δεξιότητες και δεν αποκτά πρόσθετη πείρα, θα μπορούσε να αντισταθμιστεί με πρόσθετη υποχρέωση εκπαίδευσης ή αντίθετα εάν κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε δεν θα έπρεπε να είχε μία εύλογη καθυστέρηση στην εξέλιξη του, όχι ως «ποινή» αλλά ως αντικειμενική πραγματικότητα σύνδεσης της πραγματικής εμπειρίας του Προσωπικού με τα ανατιθέμενα καθήκοντα ώστε να διασφαλίζεται η αποτελεσματικότητα.  

Παράλληλα ενώ τα κόμματα (εκτός από το εκάστοτε κυβερνητικό) μας δέχονται (τον ΣΥΣΜΕΔ) ως συνομιλητή και τους θέτουμε τους προβληματισμούς μας, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας επέλεξε παγίως να μας αγνοήσει και να επιδιώξει την ακύρωση του καταστατικού μας. Κι έτσι προχωρήσαμε με αυτή την τακτική μέχρι την άνοιξη του 2010. Εδώ είναι μάλιστα σημαντικό να διευκρινίσω ότι παρά την επικοινωνία μας με τα κόμματα είχαμε ανέκαθεν υπερκομματική λειτουργία, σε αντίθεση με όσα διάφοροι κύκλοι, κυρίως απόστρατοι μεγάλης ηλικίας Ανώτατοι Αξιωματικοί μας καταλόγισαν διότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη σε καμία περίπτωση. Αντίθετα είναι σαφές ότι επιδιώξαμε επικοινωνία αδιακρίτως με όλες τις πολιτικές δυνάμεις, το οποίο είναι πλήρως τεκμηριωμένο από την αλληλογραφία αλλά και από τις ανταλλαγές επισκέψεων. Ως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα θα αναφέρω ότι ενώ είχαμε ιδρυτικά μέλη στο ΣΥΣΜΕΔ τρεις αποστράτους που μετά την αποστρατεία τους ενεργοποιηθήκαν και ως μέλη κομμάτων (δύο στο ΠΑΣΟΚ κι ένας στον ΛΑΟΣ) ουδέποτε είχαμε εσωτερικές τριβές με κομματική αντιπαράθεση, καθώς ουδείς και με καμία έννοια δεν μετέφερε τις κομματικές του επιδιώξεις μέσα στο ΣΥΣΜΕΔ. Αντίθετα ήταν σαφές όλοι στο ΔΣ συμμετείχαν ενεργά προσφέροντας στο ΣΥΣΜΕΔ τις προσωπικές τους προσβάσεις στα υπόψη κόμματα ώστε να μας δεχθούν και να συνομιλήσουν μαζί μας κι ουδέποτε ακόμη κι από αυτούς τους ίδιους προέκυψε πρόβλημα όταν συζητούσαμε με εκπροσώπους των δικών τους ή άλλων κομμάτων.

Παράλληλα έλαβαν χώρα κι άλλες δράσεις όπως η ημερίδα μας στο Πολεμικό Μουσείο, η συνεργασία μας σε ημερίδα και έρευνες με θέματα συναφή με τα ενδιαφέροντα ως ένστολων που συχνά δημοσιεύονταν σε εφημερίδες και περιοδικά.

 

20. Σύνδεσμος Συνεργασίας Ενόπλων Δυνάμεων (ΣΥΣΜΕΔ) - Ιδιαιτερότητες

ΕΠΦΥΛΑΞΗ:

Συντάσσω την παρούσα έκθεση προκειμένου, ως απόστρατος πλέον να διατυπώσω την άποψη μου σχετικά με το συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, όπως εξελίχθηκε μέσα από την ΕΑΕΔ και το ΣΥΣΜΕΔ και ιδιαίτερα τις εξελίξεις του τελευταίου έτους της στρατιωτικής μου σταδιοδρομίας. Αναμφίβολα όσα γράφω είναι αυτά στα οποία προσωπικά θυμάμαι ως πιο σημαντικά κι όπως προσωπικά τα βίωσα και τα αντιλήφθηκα. Εάν κάποιος διαβάζοντας τα όσα παραθέτω διαφωνεί με κάτι που γνωρίζει εξ’ ιδίας αντίληψης κι έχει ενστάσεις για τα όσα προσωπικά αντιλήφθηκα, παρακαλώ να με διαφωτίσει με τη δική του αντίληψη ώστε να διορθώσω τυχόν λάθος, καθώς η μόνη μου πρόθεση είναι η παράθεση της αλήθειας για το τι συνέβη μέχρι σήμερα.

20 Σύνδεσμος Συνεργασίας Ενόπλων Δυνάμεων (ΣΥΣΜΕΔ) - Ιδιαιτερότητες

Στη συνέχεια και έχοντας ήδη γνωρίσει τον Ανέστη με κάλεσε να συμμετάσχω στο νέο, «ενδιάμεσο σχήμα» (μέχρι την δικαστική επίλυση της εκκρεμότητας της ΕΑΕΔ) χωρίς συνδικαλιστικό χαρακτήρα που τελικώς συγκροτήσαμε, τον Σύνδεσμο Συνεργασίας Μελών Ενόπλων Δυνάμεων (ΣΥΣΜΕΔ) οπότε και γνώρισα και τα άλλα μέλη του προσωρινού ΔΣ (που τα περισσότερα προυπήρξαν στην ΕΑΕΔ) στην πρώτη μας συνάντηση όταν κατανείμαμε τις θέσεις του ΔΣ με ομοφωνία μεταξύ μας καθώς επίσης, όπως είναι αναμενόμενο σε τέτοιες περιπτώσεις όταν κάποια μυστικότητα απαιτείται για να ξεπεράσουμε τα εμπόδια μέχρι την δικαστική μας αναγνώριση, είναι προφανές ότι αρκετά από τα μέλη του προσωρινού ΔΣ ήταν συνάδελφοι «υποστηρικτές» που είχαν θάρρος να ενταχθούν δημόσια στο Σωματείο (να υπογράψουν το πρώτο καταστατικό προς το Πρωτοδικείο) οι οποίοι όμως στη συνέχεια δεν συμμετείχαν ενεργά σε όλες τις δραστηριότητες μας και στα ΔΣ αλλά ήταν, όπως κι εμείς, πρόσωπα της εμπιστοσύνης του Ανέστη με κύριο σκοπό να διατηρήσουμε (ως ομάδα που ξεκινήσαμε το συνδικαλισμό στις ΕΔ) ένα ελάχιστο επίπεδο επικοινωνίας ασκώντας αδιαμφισβήτητα μη συνδικαλιστικά αστικά μας δικαιώματα όπως αυτό της ελεύθερης έκφρασης και της ύπαρξης ως καθαρά αστικό μη συνδικαλιστικό σωματείο. Τα αναφέρω αυτά για να διευκρινίσω ορισμένες ιδιαιτερότητες.

Ιδιαιτερότητες του ΣΥΣΜΕΔ

Δύο ιδιαιτερότητες του ΣΥΣΜΕΔ είναι σημαντικές κι αναφέρομαι αφενός στην έκταση της ουσιαστικής εξουσιοδότησης (που είναι σημαντικό για τη συνέχεια) των μελών του ΔΣ και δεύτερο στην απουσία πρόβλεψης δικτυακής διαδικασίας λήψης απόφασης.

Έκταση Ουσιαστικής Εξουσιοδότησης:

Για να κατανοήσει κανείς τα προβλήματα που προέκυψαν στη συνέχεια είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε τους λόγους για τους οποίους ουσιαστικά δεν είχαμε απεριόριστη εξουσιοδότηση να λαμβάνουμε αποφάσεις με βάση την εκάστοτε απλή και μόνο πλειοψηφία, αλλά κατά την άποψη μου όλες οι αποφάσεις θα έπρεπε να λαμβάνονταν μόνο με ομοφωνία (ή με συνθήκες που θα προσέγγιζαν την  ομοφωνία). Συγκεκριμένα, όσοι βρεθήκαμε στο πρώτο ΔΣ (λίγο ως πολύ τα πιο τακτικά μέλη) περί τα δέκα άτομα (από ένα σύνολο δεκαεπτά του ΔΣ) που κατανείμαμε μεταξύ μας τις θέσεις διοίκησης του ΣΥΣΜΕΔ. Με την έννοια αυτή μου ανατέθηκε η θέση του Β΄ Αντιπροέδρου καθώς ήμουν ένας από τους δύο παρόντες ενεργεία Αξκούς της Πολεμικής Αεροπορίας. Το αναφέρω ως «ανάθεση», κι έτσι συνέβη με όλους, και με την έννοια αυτή θα το θεωρούσα υπερβολή από μέρους μου (όπως και για τους άλλους) να ασκούμε την εξουσία του ο καθένας με υπεροψία ή αδιαλλαξία, διότι δεν επρόκειτο για εκλογή από μία ευρεία «λαϊκή» βάση μέσα από ανοικτές εκλογές με τη συμμετοχή πολλών στρατιωτικών ή όλων των μελών του ΣΥΣΜΕΔ που να μας νομιμοποιεί για κάτι παραπάνω. Στην πραγματικότητα κατανείμαμε τις αρμοδιότητες ώστε να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε αποτελεσματικά για το κοινό σκοπό, την υποστήριξη μίας πορείας για την ύπαρξη μας ως οντότητας για κατάκτηση του συνδικαλισμού στις ΕΔ κι όχι για την άσκηση συνδικαλισμού. Αυτός ο περιορισμός θα έπρεπε σε όλη την πορεία να μας κρατήσει σε μία αντίληψη ενότητας (σε βάρος τυχόν προσωπικών πολιτικών, φιλοδοξιών ή προσδοκιών από το ΣΥΣΜΕΔ) χωρίς να δραστηριοποιούμαστε πλήρως στα όρια των αρμοδιοτήτων του Συνδέσμου μέσα από το καταστατικό του (π.χ. να μην εκτραπούμε σε δραστηριότητες που θα μπορούσαν να παρεξηγηθούν ως συνδικαλιστικές), και σίγουρα να αποφεύγουμε εντάσεις με άλλους φορείς όπως κόμματα ή άλλα φυσικά και νομικά πρόσωπα (π.χ. Ενώσεις Αποστράτων) όπως και την Πολιτική και Στρατιωτική μας Ηγεσία και φυσικά οτιδήποτε θα είχε να κάνει με τη νομιμότητα, τη Δικαιοσύνη και γενικά το Κράτος. Κι όλα αυτά, διότι σε αυτό το πρώιμο στάδιο της πορείας του Συνδικαλισμού στις ΕΔ, ο φορέας στον οποίο λειτουργούσαμε δεν ήταν συνδικαλιστικό όργανο, αλλά μέσα από τη λειτουργία του ως Αστική Εταιρεία θα επιδιώκαμε την προβολή και την Ενημέρωση (τα τρία "Ε" κατά τον Πρόεδρο: «Ενημέρωση – Ενημέρωση – Ενημέρωση») του κάθε ενδιαφερόμενου για τα δικαιώματα μας ως στρατιωτικών, μέχρι την επιτυχή κατάκτηση του στόχου που ήταν η αναγνώριση του δικαιώματος σε ένα στρατιωτικό συνδικαλισμό. Ως συμπέρασμα από αυτή την ενότητα, ο κύριος αν όχι αποκλειστικός μας στόχος ήταν να προχωρήσει ο ΣΥΣΜΕΔ χωρίς προβλήματα νομικής φύσης, και σε κάθε περίπτωση να μην εκτραπεί σε έργο συνδικαλιστικό ή σε αντεγκλήσεις κάθε μορφής που θα μας δυσφημούσαν.    

Απουσία πρόβλεψης δικτυακής διαδικασίας λήψης απόφασης

Το επόμενο σημαντικό για εμένα και για όσους υπηρετούσαμε εκτός Αθήνας πρόβλημα, ήταν η απουσία δικτυακής υποδομής για τη λήψη αποφάσεων με συνέπεια να απουσιάζουμε από τα περισσότερα ΔΣ λόγω της απόστασης καθόσον γινόταν μεσοβδόμαδα αλλά και για οικονομικούς λόγους εξόδων μετακίνησης. Σε ένα μεγάλο βαθμό κι επί της ουσίας το κενό καλύπτονταν από ενδιάμεση πυκνή δια email επικοινωνία όλων των θεμάτων, διαδικασία που ενώ δεν κατέληγε σε μία επίσημη έγκριση των αποφάσεων, το κυριότερο είναι ότι κατά την απουσία μας σε θέματα που ανέκυπταν εκτάκτως στη διάρκεια των ΔΣ ενημερωνόμασταν εκ των υστέρων, αφότου είχε ληφθεί απόφαση λαμβάνονταν με πλειοψηφία των παρόντων και καλούμασταν να τα επικυρώσουμε με ηλεκτρονική αλληλογραφία. Πρακτικά μέχρι και πέρυσι ποτέ δεν προέκυψε ουσιαστική αντιδικία και πάντα τα πρακτικά εγκρίνονταν αφού κυκλοφορούσαν ανάμεσα μας και στα οποία ακόμη κι οι απόντες είχαμε λόγο διαφωνίας και διαβούλευσης.

Κατά συνέπεια των ανωτέρω δύο ιδιαιτεροτήτων η ισορροπία είχε βρεθεί στην επιδίωξη της ομοφωνίας ώστε πάντοτε οι αποφάσεις λαμβάνονταν με αυξημένη πλειοψηφία, καθόσον και η ουσιαστική εξουσιοδότηση των μελών του ΔΣ ήταν περιορισμένα αλλά και η τυπική διαδικασία δημοκρατικής λήψης απόφασης έπασχε λόγω των κωλυμάτων συμμετοχής των μελών του ΔΣ που προανέφερα στη λήψη των αποφάσεων. Με άλλα λόγια, σε ένα Σύνδεσμο όπως ο ΣΥΣΜΕΔ η ομοφωνία ήταν επιβεβλημένη ανεξάρτητα από την τυπική νομιμοποίηση που μπορεί να εξασφαλίζονταν από την απλή πλειοψηφία των παρόντων (που θα μπορούσε να επιτευχθεί και με 2 από τους 3 συμμετέχοντες σε σύνολο 17 μελών), διότι ο ΣΥΣΜΕΔ:  

α. Δεν είχε ακόμη διασφαλίσει την νομιμότητα του με τελεσίδικη απόφαση, ώστε κάποια μειοψηφία να διακινδυνεύσει την υπόσταση του προβαίνοντας σε ενέργειες που δεν θα είχαν την απόλυτη κι αν είναι δυνατό τον ομόφωνη αποδοχή όλων των μελών του ΔΣ.

β. Είχε ένα ρόλο μεταβατικό (μη συνδικαλιστικής επικοινωνίας και έκφρασης) μέχρι την οριστική διευθέτηση του συνδικαλιστικού οργάνου (της ΕΑΕΔ), εφόσον θα αναγνωρίζονταν δικαστικά το υπόψη δικαίωμα για τους στρατιωτικούς.

γ. Ποτέ δεν πέτυχε την παρουσία όλων των 17 μελών του ΔΣ (ούτε στο εναρκτήριο πρώτο ΔΣ κατανομής των θέσεων διοίκησης), το οποίο ήταν εξ’ αρχής δεδομένο καθόσον σημαντικός αριθμός των μελών του προσωρινού ΔΣ συμμετείχε παρέχοντας στήριξη στο δικαστικό αγώνα χωρίς δυνατότητα άμεσης και τακτικής εμπλοκής.

δ. Η λειτουργία σε απαρτία του ΔΣ δεν διευκολύνονταν αποφασιστικά ούτε με κάποιο επίσημο δικτυακό τρόπο λήψης απόφασης ούτε με τη χρηματοδότηση της μετακίνησης των απομακρυσμένων μελών ώστε να διασφαλίζεται η ουσιαστική πλειοψηφία (ή καλύτερα ομοφωνία) στη λήψη αποφάσεων.

ε.  Τα ανωτέρω κωλύματα θα τελείωναν εφόσον ο ΣΥΣΜΕΔ αποκτούσε αμετάκλητα νομική υπόσταση (ή εφόσον αίρονταν το κώλυμα της ΕΑΕΔ καθόσον θα διασφαλίζονταν το πλήρες συνδικαλιστικό δικαίωμα που υπερκαλύπτει τα δικαιώματα επικοινωνίας κι έκφρασης του ΣΥΣΜΕΔ) ή με τη διενέργεια μαζικών εκλογών που θα εκφράζανε σημαντικό μέρος των μελών των ΕΔ κι όχι μόνο του ΔΣ του Συνδέσμου κι ορισμένων προσκείμενων με οποιαδήποτε έννοια φίλων. 

στ.  Με την ίδια έννοια καμία αναιμική Γενική Συνέλευση λίγων μελών δεν θα μπορούσε να λάβει σοβαρές αποφάσεις που θα έφερναν τη ρήξη ή τη διάσπαση.

Τα ανωτέρω αποτελούν την προσωπική μου τουλάχιστο αντίληψη δημοκρατικών διαδικασιών, χωρίς ποτέ να τα είχαμε συμφωνήσει ρητά, ούτε να περιμένω ότι όλοι θα το κατανοούσαν με τον ίδιο τρόπο. Απλά προσωπικά δεν θα ήμουν ικανοποιημένος εάν μία πρόταση μου «επιβάλλονταν» με πέντε θετικές ψήφους και τρεις αρνητικές, ιδιαίτερα όταν οποιοδήποτε από τα μέλη είχε κάθετη διαφωνία για οποιοδήποτε λόγο, ή εάν οι τυχόν διαφωνούντες απουσίαζαν, όταν μάλιστα το σύνολο των μελών του ΔΣ είναι 17 άτομα κι ο Σύνδεσμος βρίσκεται σε ένα τόσο κρίσιμο καθεστώς από πλευράς υπόστασης, διακινδυνεύοντας όχι μόνο τη δική του αποστολή αλλά και του ευρύτερου συνδικαλιστικού δικαιώματος (υποστήριξης της ΕΑΕΔ).