<<Τα υψηλά κλιμάκια δεν είχαν επαφή με τους αξιωματικούς των ταγμάτων και τα στρατεύματα. Ζούσαν με αρκετές ανέσεις, που γίνονταν περισσότερες όσο η απόσταση των στρατευμάτων από το μέτωπο αύξανε. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, φτάνει να υπάρχει επαφή ανάμεσα στους ηγέτες και στο στράτευμα, κάτι που συχνά δεν συνέβαινε. Οι τρομερές απώλειες με θορύβησαν. Οι αποκαλούμενοι "μάχιμοι" στρατηγοί μου φαίνεται ότι είχαν τέλεια περιφρόνηση για την ανθρώπινη ζωή>> (Αντισυνταγματάρχης Μοντγκόμερυ στη Μάχη του Σόμ, 1916, ο μετέπειτα Στρατάρχης του Β΄ΠΠ).
Να προσέξουμε ότι ο Μοντγκόμερυ δεν έγραφε για την κυβέρνηση, αλλά για τους ηγέτες του στρατεύματος, αυτούς που θα έπρεπε να βρίσκονται μαζί με το στρατό. Να κρυώνουν μαζί του, να αναπνέουν μαζί του τα αέρια, να βουίζουν τα αυτιά τους από τις οβίδες, να ζουν το φόβο του θανάτου...
Βεβαίως σήμερα, στην ειρήνη πολλοί εύκολα λαϊκίζουμε θέτοντας μαξιμαλιστικούς στόχους, υποσχόμενοι τα πάντα και λαϊκίζοντας... ούτε βρισκόμαστε τυχαία ενώπιον μία κρίσης, κοινωνικής, μίας κρίσης αξιών, όπου φαίνεται όλοι να στρέφονται κατά της κυβέρνησης και το σκάφος να είναι ακυβέρνητο. Όμως εδώ είναι που χρειάζονται οι ηγέτες. Οι ηγέτες όχι για να διεκδικήσουν από τους άλλους, αλλά για να στηρίξουν το προσωπικό τους, καθώς οι διακρίσεις βρίσκονται εντός του κάθε κοινωνικού συνόλου. Στο στρατό έχουμε τους μάχιμους και τους "πιο μάχιμους" πολλοί όμως από τους οποίους είναι στα μετόπισθεν... κι ενώ το πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα δίκαιης αμοιβής, διότι κανείς δεν αμφισβητεί την σημασία των Ιπταμένων, αλλά όταν έχουμε πρόβλημα επιβίωσης και συντήρησης των χαμηλόβαθμων στα σύνορα, αλλά και γενικότερα των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, κι αυτά φαίνεται ότι οι ηγεσίες, είτε είναι στρατιωτικές, είτε πολιτειακές, δικαστικοί κλπ σε αυτά πρέπει να ενσκήψουν, κι όχι στη διατήρηση των... "συνταγματικά κατοχυρωμένων" προνομίων τους ο καθένας. Κι έχουμε λαμπρό παράδειγμα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ.κ. Κάρολο Παπούλια που παραιτήθηκε της αμοιβής του (και ούτε συνηθισμένο είναι, ούτε πολλοί τον ακολουθήσαμε, ανεξαρτήτως της περιουσίας του ο καθένας).
Σαφέστατα ουδείς στις τελευταίες δεκαετίες αμφισβήτησε το δικαίωμα των πολιτών, ακόμη και των στρατιωτικών, να "...συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα. " (Σύνταγμα, άρθρο 11§1). Όμως η διαδήλωση, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, είναι αντικείμενο άλλου άρθρου του Συντάγματος (29§3), καθώς επίσης ο κώδικας τιμής και στρατιωτικής δεοντολογίας οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα, όσον αφορά στη συμπεριφορά των στρατιωτικών και ιδίως των Αξιωματικών. Η ιστορία πρέπει να μας διδάσκει και να αποτελεί και μέσο ερμηνείας και οδηγός στις πράξεις μας.
Οι περιορισμοί στο Σύνταγμα για τους στρατιωτικούς, προέκυψαν από τον εθνικό διχασμό, μεταξύ Βασιλικών και Βενιζελικών, που μεταξύ άλλων μας οδήγησαν και στην Μικρασιατική Καταστροφή. Έκτοτε, δεν απαγορεύεται λ.χ. να στηρίζουμε (οι στρατιωτικοί) ένα κόμμα με τη συνδρομή μας, αλλά αυτό που απαγορεύεται είναι η δημόσια έκφραση πολιτικών θέσεων υπέρ και κατά κομμάτων, οι πολιτικές αντεγκλήσεις που διακινδυνεύουν την ενότητα και διχάζουν το στράτευμα: "Απαγορεύεται απολύτως οι οποιασδήποτε μορφής εκδηλώσεις υπέρ ή κατά πολιτικού κόμματος... σε όσους υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις.... Απαγορεύεται... υπέρ ή κατά πολιτικού κόμματος, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους στους υπαλλήλους του δημοσίου..." (Σύνταγμα, άρθρο 29§3), δηλαδή ειδικά για τους στρατιωτικούς η απαγόρευση δεν περιορίζεται μόνο κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, αλλά σε όλο τον κοινωνικό τους βίο (απολύτως και οποιασδήποτε μορφής χωρίς να εστιάζεται μόνο κατά την άσκηση των καθηκόντων μας).
Θα αναρωτηθεί κανείς η Κυβέρνηση είναι κόμμα; Πως θα μπορούσαν οι στρατιωτικοί να εκφράσουν με δόκιμο τρόπο τα αιτήματα τους;
Θεωρώ ότι αυτό που κάνει αδόκιμο τρόπο έκφρασης μία διαδήλωση κατά της κυβέρνησης, δεν είναι τόσο το κομματικό της στοιχείο (που αναμφίβολα ενσωματώνει), αλλά το ειδικό της περιεχόμενο στο βαθμό που μπορεί να θέσει σε ανησυχία τον λαό, να διχάσει το στράτευμα ή να ρίξει το ηθικό του. Μία διαδήλωση λ.χ. των στρατιωτικών κατά των εμπόρων ναρκωτικών, των παιδόφιλων, υπέρ της προστασίας των ζώων, υπέρ της προστασίας των δασών και κατά των οικοπεδοφάγων, της αυστηροποίησης του Κ.Ο.Κ., υπέρ του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπέρ του σεβασμού των δικαιωμάτων των ΑΜΕΑ, κατά των αναβολικών, θέματα δηλαδή που θεωρητικά κανένα πολιτικό κόμμα δεν αντιστρατεύεται δογματικά, δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση αντίθετα με την ιδιότητα μας ως στρατιωτικών. Ενδεχομένως, εάν τα κόμματα δεν ασχολούνταν επί παντός επιστητού, αλλά εάν εξειδικεύονταν σε πολιτικούς στόχους όπως τους ανωτέρω, κανείς δεν θα σκεφτόταν να κατηγορήσει έναν στρατιωτικό που οργανώνεται σε ένα "μονοθεματικό" κόμμα που θα επιδίωκε λ.χ. την εκλογή 10 βουλευτών με μοναδικό στόχο κάποιον από τους ανωτέρω, αλλά δεν θα ασχολούνταν καθόλου με τα εθνικά θέματα, με την οικονομική πολιτική ή γενικότερα με θέματα που θα μπορούσε κάποιος να κατηγορήσει αλλήλους ως προδότες κι εθνικούς μειοδότες, διότι εκεί βρίσκεται το σπέρμα του διχασμού.
Ας γυρίσουμε στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος των στρατιωτικών. Ο Αντισυνταγματάρχης Ανέστης Τσουκαράκης, συνέστησε τον νέο Συνδέσμο Υποστήριξης και Συνεργασίας Μελών Ενόπλων Δυνάμεων (Σ.Υ.Σ.Μ.Ε.Δ.), όταν το 2010 το Εφετείο (2855/31 Μαΐου 2010) εξαφάνισε τον "ιστορικό" Σύνδεσμο Συνεργασίας Μελών Ενόπλων Δυνάμεων (ΣΥ.Σ.Μ.Ε.Δ.). Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 3 Μαΐου 2010 με πρωτοβουλία του "ιστορικού" ΣΥ.Σ.Μ.Ε.Δ. είχε προηγηθεί περίπατος γνωριμίας των στρατιωτικών στην Ερμού που τελείωσε με ένα χαιρετισμό του ίδιου του Προέδρου (βλ. Λουκάς Δημάκας, "Πορεία διαμαρτυρίας ενστόλων Αξιωματικών και Υπαξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων", Τα Νέα online, http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4572881). Κατά ατυχη συγκυρία (επιδίωξη), παράλληλα με το ΣΥ.Σ.Μ.Ε.Δ. ένας άλλος συνάδελφος μη μέλος του ιστορικού Συνδέσμου, ο Σημαιοφόρος τότε Αθανάσιος Τσακάλης, φέρεται να "απέσπασε" ορισμένους συναδέλφους, οδηγώντας τους, με μία σαφώς πολιτική συνθηματολογία, να διαδηλώσουν μπροστά στη Βουλή (αναλυτικά βλ. σχετική ανάρτηση στην ιστοσελίδα μου, ΣΥΣΜΕΔ Β΄ Αντιπρόεδρος, §43: http://syndesmossynergasiasmeloned.blogspot.gr/2011_03_01_archive.html, να σημειώσουμε ότι ακόμη και σήμερα ο υπόψη Αξιωματικός πολιτικολογεί, ανεξαρτήτως αν δεν υποστηρίζει κάποιο κόμμα παρά βάλει κατά όλων των πολιτικών, θεωρώντας ότι η πατρίδα μας έχει καταστραφεί, ότι έχουν ξεπουλήσει την πατρίδα μας και βρισκόμαστε σε κατάσταση συνταγματικής εκτροπής, κατά την άποψη του πάντοτε). Για τη συγκεκριμένη συμπεριφορά του Σημαιοφόρου Τσακάλη, ο Πρόεδρος Ανχης Τσουκαράκης, άμεσα τότε, την ίδια εβδομάδα, εισηγήθηκε την απόρριψη της αίτησης εγγραφής του στο Σύνδεσμο και επέμεινε μέχρι πλήρους ρήξης με το υπόλοιπο Δ.Σ. και διάλυσης του ιστορικού ΣΥ.Σ.Μ.Ε.Δ. (αξιοποιώντας και την απόφαση του Εφετείου) οπότε και δημιούργησε τον νέο Σ.Υ.Σ.Μ.Ε.Δ (κυρίως με Υπαξιωματικούς που είχαν κατακλείσει έτσι κι αλλιώς με τον ιστορικό ΣΥ.Σ.Μ.Ε.Δ. με την επιθυμία τους να συμμετάσχουν στο συνδικαλισμό, προφανώς λόγω των σοβαρότερων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν).
Σήμερα, ο ίδιος Πρόεδρος (ιστορικού και νέου) Συνδέσμου δηλώνει ότι η διαδήλωση είναι νόμιμο δικαίωμα των στρατιωτικών, επειδή η "συνάθροιση" είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη και μόνο η απεργία και η έκφραση υπέρ πολιτικού κόμματος απαγορεύονται για τους στρατιωτικούς, καθώς τα αντίστοιχα πράττουν και άλλοι ένστολοι (λ.χ. οι λιμενικοί) αλλά και οι δικαστές (βλ. Τσουκαράκης Ανέστης Άρθρο του στην επίσημη σελίδα του Σ.Υ.Σ.Μ.Ε.Δ., "Ο Έλληνας στρατιωτικός διαδηλώνει. Νόμιμη ή παράνομη ενέργεια;"| http://www.sysmed.gr/articles/member-artices/1448-o-ellhnas-strativtikos-diadhlvnei). Θα προσπεράσουμε την εύλογη απορία εάν είχε δίκιο ο Σημαιοφόρος Τσακάλης που ανέκαθεν διαδήλωνε κατά της Κυβέρνησης και των πολιτικών. Όμως προφανώς το άδικο στη συμπεριφορά του στρατιωτικού δεν έγκειται μόνο στο γράμμα του Συντάγματος, αλλά στο πνεύμα του και στον επιδιωκόμενο σκοπό.
Προσωπικά, όταν ξεκίνησα μαζί με τον Ανέστη Τσουκαράκη στο συνδικαλισμό, είχα διακηρύξει ότι στόχος μου ήταν ένας διαφορετικός πρότυπος συνδικαλισμός, κατάλληλος για τους Αξιωματικούς, που καμία σχέση δεν θα έπρεπε να έχει με το συνδικαλισμό των ΔΕΚΟ ή οτιδήποτε αρνητικού έβρισκε στο συνδικαλισμό η Ελληνική κοινωνία, λόγος για τον οποίο ξεκινήσαμε συνειδητά (από την Ένωση Αξιωματικών ΕΔ ακόμη) μόνο Αξιωματικοί (Ιωάννης Μανομείδης. Εναρκτήρια Ομιλία, 14 Δεκ..2005,
http://syndesmossynergasiasmeloned.blogspot.gr/2005/12/blog-post.html). Αυτά υποστήριζα και αυτά συνεχίζω να υποστηρίζω και ώς απόστρατος μέσω της ενασχόλησης μου στην πολιτική (Σμηνάρχου ε.α. Ιωάννη
Μανομενίδη, Υποψήφιου Ροδόπης,Ο Συνδικαλισμός στις Ένοπλες Δυνάμεις, Ιστοσελίδα Εκλογών 2012 Οικολόγων Πράσινων, Απρ.
2012,
http://blog.ecogreens.gr/syndikalismos_enoples_dynameis/ ). Σκοπός μας ήταν, όπως φαίνεται κι από το καταστατικό και της ΕΑΕΔ και του ιστορικού ΣΥ.Σ.Μ.Ε.Δ. (δεν γνωρίζω εάν ο νέος Σ.Υ.Σ.Μ.Ε.Δ.έχει διαφοροποιηθεί σε αυτό το σημείο και περιλαμβάνει και διαδηλώσεις) η εκπόνηση μελετών, η τεκμηρίωση και προβολή των δίκαιων θέσεων και αιτημάτων μας στην ηγεσία αλλά και στην Ελληνική κοινωνία, η διαβούλευση με την ηγεσία, γενικά θα ήμασταν μία κοινωνική συλλογικότητα διαλόγου με σαφή επιδίωξη της αναβάθμισης της εκτίμησης της Ελληνικής κοινωνίας για τις Ένοπλες Δυνάμεις και πουθενά στο κείμενο ή στο λόγο μας δεν είχαμε αδιαλλαξία, απόλυτες αντικυβερνητικές θέσεις είτε στη διοίκηση των ΕΔ είτε στο μείζον κυβερνητικό έργο και επίδειξη ισχύος.
Βεβαίως πουθενά δεν αναφερθήκαμε σε διαδηλώσεις. Γιατί; Διότι όσο και να λέμε, ως στρατιωτικοί "άοπλες συναθροίσεις" ο στρατιωτικός δυνητικά είναι κάποιος που σε αντίθεση με όλη την άλλη κοινωνία έχει πρόσβαση σε όπλα και αναμφίβολα εκφράσεις όπως αυτές, σε ορισμένους τουλάχιστο πολίτες προκαλούν ανησυχίες και συνειρμούς τους οποίους δεν δικαιούμαστε να δημιουργούμε.
Κατόπιν αυτών μπορεί ο καθένας να κρίνει το ύφος των εκφράσεων του Προέδρου, ενός ηγέτη που οδηγεί, με μία επίφαση της νομιμότητας, όσους βρίσκονται στο Σ.Υ.Σ.Μ.Ε.Δ. κι όσων εκτίμησαν τους μακρόχρονους αγώνες μας και τον εμπιστεύονται: <<Είμαστε ανυποχώρητα αντίθετοι στη διακύβευση της εθνικής μας κυριαρχίας, στο ραγιαδισμό και στο ξεπούλημα της πατρίδας μας στη με οποιοδήποτε τρόπο παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας στους δανειστές, στην κλαδική, επαγγελματική διάσπαση δηλώνοντας την αλληλεγγύη μας στο σύνολο των Ελλήνων εργαζομένων, στον εμπαιγμό, στην καλλιέργεια φόβου, στην απάθεια και στην υποταγή που η συγκυβέρνηση επιδιώκει.>>, τα οποία τα απευθύνουμε σε μία νόμιμα κατά το Σύνταγμα εκλεγμένη Κυβέρνηση.
Τον χορό βεβαίως έσυρε κι ο Αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας, που δήλωσε ότι εάν οι Αστυνομικοί δεν πληρωθούν τα νυκτερινά, δεν θα ξανακάνουν νυκτερινά. Ακολούθησαν κι οι δικαστές με τον ΣΥΡΙΖΑ στο δικαστικό μέγαρο να προασπίζεται το ακατέβατο των συνταγματικά κατοχυρωμένων αποδοχών τους (παραβλέποντας όλοι το 25% του Ελληνικού λαού στην ανεργία που έχει ανυπερθέτως υψηλότερα συνταγματικά δικαιώματα που οι εν λόγω εργαζόμενοι οφείλουν να υπηρετούν, ανεξαρτήτως εάν πληρώνονται - μπορούν να ανταλλάξουν τις θέσεις τους με τους ανέργους)
Όμως, ανεξαρτήτως αυτών, οραματιστήκαμε ένα συνδικαλισμό πρότυπο που να κερδίζουμε την εκτίμηση του Ελληνικού λαού. Προσωπικά δεν καλύπτομαι πίσω από τους άλλους ένστολους και Δικαστές που πράττουν τα ανάλογα, διότι κι οι δικαστές, προτάσσοντας οικονομικά αιτήματα, ενδεχομένως κι αδίκως, έχουν χάσει μεγάλο μέρος της εκτίμησης του Ελληνικού λαού, οπότε δεν αποτελούν πρότυπο συνδικαλισμού, κι οι αστυνομικοί ομοίως ας αποφασίσουν με τις ηγεσίες τους και τους συνδικαλιστές τους, την θέση τους απέναντι στην κοινωνία.
Κατ' εμέ ο στρατιωτικός και ιδίως ο Αξιωματικός, είναι ένα διαφορετικό πρότυπο στην κοινωνία, το πρότυπο αυτό βρίσκεται πιο κοντά στην Σπαρτιατική αγωγή, οπου τα χρήματα είχαν την τελευταία θέση στην αξιακή τους ιεράρχηση.
Πολύ μεγαλύτερη όμως σημασία έχει ο Αξιωματικός ως ηγέτης. Ικανοποιούνται, άραγε, οι Έλληνες Αξιωματικοί από τις θέσεις του Προέδρου κ. Τσουκαράκη; Διότι οι Αξιωματικοί οφείλουμε να διασφαλίζουμε την εκτίμηση όλου του Ελληνικού λαού, και ιδίως των πιο μικρομεσαίων, κι αυτή τη στιγμή με 25% ανεργία αλλού θα έπρεπε να ήταν οι στοχεύσεις μας. Το πρόβλημα είναι ότι δεν φαίνονται ηγέτες από τους αξιωματικούς στον ορίζοντα. Εκτός εάν ασπάζονται τις απόψεις των Ανχη
Τσουκαράκη και Σμρου Τσακάλη (αμφότερων προερχόμενων από Σχολές Υπαξιωματικών),
κι ο τελευταίος για να μην το αδικώ παγίως δηλώνει ότι δεν ενδιαφέρεται για τα χρήματα, παρά μόνο για τη σωτηρία της Πατρίδας (θεωρώντας ότι βρισκόμαστε σε συνταγματική εκτροπή).
Ας ελπίζουμε ότι οι Αξιωματικοί λειτουργούν υποδειγματικά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, όπως θα μας συμβούλευε ο Στρατάρχης Μοντγκόμερυ, ζώντας μαζί με το προσωπικό τους και εμπνόοντας το στο καθήκον, το βλέμα τους απερίσπαστο από την παρατήρηση του εχθρού και ότι τα παράφωνα παραγγέλματα θα πέσουν στο κενό.
Όχι ότι δεν έχουμε δικαιώματα ή ότι δεν έχουμε ανάγκες ή ότι δεν στερούμαστε εμείς κι οι οικογένειες μας, όμως είναι εντελώς διαφορετικά:
α. να διαδηλώνουμε εναντίον συνολικά της Κυβερνητικής πολιτικής, όπως ισχυρίζεται ως "συνταγματικά κατοχυρωμένα" ο Πρόεδρος, διχάζοντας το στράτευμα (ελπίζω πως όχι)
β. να προσπαθεί ο ΣΥΣΜΕΔ να πείσει τον άνεργο ότι δικαιούμαστε, και μάλιστα οι Ανώτεροι και Ανώτατοι Αξιωματικοί και οι "πιο μάχιμοι" στα Επιτελεία, τα ειδικά μας μισθολόγια, ακόμη και στα πλαίσια μίας συνάθροισης για τη συζήτηση των προβλημάτων μας.
Ίσως το προσφορότερο μέσο στην παρούσα περίοδο θα ήταν να οργανώναμε συσσίτια και θα είχαμε μεγαλύτερη ανταπόκριση και χρησιμότητα και προσέλευση, όπου θα προσκαλούμε τους ανέργους και τους χαμηλόμισθους που αύριο θα κληθούν να υπηρετήσουν υπό τις διαταγές μας, κι οφείλουμε να τους λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη στις αποφάσεις μας... Ίσως έτσι να κατανοούσαμε περισσότερο και την ίδια την κοινωνία.
Τουλάχιστο οι Αξιωματικοί ας βρισκόταν εγγύτερα τους Υπαξιωματικούς, όχι όμως λαϊκίζοντας, αλλά συμβάλλοντας στη λύση των προβλημάτων.
α. να διαδηλώνουμε εναντίον συνολικά της Κυβερνητικής πολιτικής, όπως ισχυρίζεται ως "συνταγματικά κατοχυρωμένα" ο Πρόεδρος, διχάζοντας το στράτευμα (ελπίζω πως όχι)
β. να προσπαθεί ο ΣΥΣΜΕΔ να πείσει τον άνεργο ότι δικαιούμαστε, και μάλιστα οι Ανώτεροι και Ανώτατοι Αξιωματικοί και οι "πιο μάχιμοι" στα Επιτελεία, τα ειδικά μας μισθολόγια, ακόμη και στα πλαίσια μίας συνάθροισης για τη συζήτηση των προβλημάτων μας.
Ίσως το προσφορότερο μέσο στην παρούσα περίοδο θα ήταν να οργανώναμε συσσίτια και θα είχαμε μεγαλύτερη ανταπόκριση και χρησιμότητα και προσέλευση, όπου θα προσκαλούμε τους ανέργους και τους χαμηλόμισθους που αύριο θα κληθούν να υπηρετήσουν υπό τις διαταγές μας, κι οφείλουμε να τους λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη στις αποφάσεις μας... Ίσως έτσι να κατανοούσαμε περισσότερο και την ίδια την κοινωνία.
Τουλάχιστο οι Αξιωματικοί ας βρισκόταν εγγύτερα τους Υπαξιωματικούς, όχι όμως λαϊκίζοντας, αλλά συμβάλλοντας στη λύση των προβλημάτων.
