Μπροστά σε Ένα Άδειο Χριστουγεννιάτικο Δένδρο

Εύχομαι Καλά Χριστούγεννα σε όλους τους συναδέλφους!

Βρισκόμαστε όλος ο Ελληνικός λαός, μαζί κι οι ένστολοι, σε μία δύσκολη για όλους περίοδο. 

Στο διάστημα που πέρασε όλοι μας ακούσαμε και συνεχίζουμε να ακούμε εύκολες λύσεις, αφορισμούς για τους "άλλους" που φταίνε και μαξιμαλιστικές επιδιώξεις ακόμη κι από εμάς τους ίδιους, ενώ το κράτος καταρρέει. Σίγουρα δεν άρχισε από εμάς, όμως εμείς οι στρατιωτικοί είμαστε ο εύκολος στόχος, σε ένα βαθμό και λόγω της συμπεριφοράς πολλών από εμάς, πολλών που προσεταιρίζονται τα κόμματα και τους πολιτικούς κι όσο βρίσκονται κοντά στην εξουσία παίρνουν ένα "ξεροκόματο", ένα εξωτερικό, μία μετάθεση κλπ υπηρετώντας αυτό το σαθρό σύστημα εξουσίας, αντί να αγωνιστούμε ενωμένοι και με σεβασμό στο συνάδελφο για αξιοκρατία, ισότητα και κράτος δικαίου. Λίγοι θα πουν ότι υπερβάλω, όμως ακόμη λιγότεροι είμαστε όσοι εναντιωθήκαμε σε αυτό το σύστημα (βλ. 

Ευάγγελος Βενιζέλος: Μεγάλη Ελπίδα; ή Μήπως η Θητεία του ως ΥΕΘΑ Δείχνει ότι δεν Αγγίζει τα Κακώς Κείμενα;) κι όσοι πολύ λίγοι ενταχθήκαμε σε ένα συνδικαλισμό, ακόμη και τώρα που φαίνεται πλεον να είναι και νόμιμος (αν και η Δικαιοσύνη αργεί πολύ κι ενδεχομένως σκόπιμα να καθαρογράψει τις αποφάσεις της)... 

 Όμως επίσης σημαντικό είναι να σκεφτούμε και τι διεκδικούμε και πόσο ο συνδικαλισμός αυτός είναι σωστός σε σχέση με την ιδιότητα μας (βλ. τις απόψεις μου στην Εναρκτήρια Οµιλία για το Συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις), ή μήπως διολισθίσει σε κάτι που ο μέσος Έλληνας αντιλαμβάνεται ως "κακό", είτε αναφέρεται στις εκβιαστικές τακτικές που χρησιμοποιούν οι συνδικαλιζόμενοι πολλών άλλων χώρων εναντίον της κοινωνίας (και θα ήταν πραγματικά ανάξιο της ιδιότητας μας και προφανώς επικίνδυνο για την άμυνα της χώρας), είτε τη διαπλοκή των συνδικαλιστών με την εξουσία (που θα απογοήτευε τους συναδέλφους που μας εμπιστεύτηκαν). 

Όμως αυτό που οι ένστολοι πρέπει να προσέξουμε είναι το τι ζητούμε από την κοινωνία και πως εμείς συμβάλουμε στην εικόνα μας. Διότι δεν είμαστε ούτε βουλευτές να ψηφίζουμε νόμους βολικούς για τα ίδια συμφέροντα μας, ούτε δικαστές να αποφασίζουμε ή να επηρεάζουμε το μισθοδικείο σε όφελος μας. Κι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ούτε όσοι ξεκίνησαν να οργανώσουν το κόμμα των αποστράτων, έλαβαν υπόψη αυτές τις αντιφάσεις, ώστε να θέσουν στο ξεκίνημα τις ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να μην γίνουμε κι εμείς όπως οι άλλοι. Όμως ποιοι είμαστε εμείς, ή μάλλον ποιοι είναι όσοι ξεκίνησαν; δεν είναι (ορισμένοι μόνο ελπίζω) από αυτούς που συνεργάστηκαν τόσα χρόνια με τα προηγούμενα κόμματα; (βλ. την Απάντηση στο Λαϊκισμό του Απόστρατου 55 Ετών, που Φτύνει στα Μούτρα την Κυβέρνηση και... "Συγκλονίζει" που όλοι σιγοντάρησαν )

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι παρότι δεν βρισκόμαστε στα ρετιρέ της κρατικής μισθοδοσίας, γίναμε εύκολος στόχος και προσπαθήσαμε να αμυνθούμε, γιατί; για να εξυπηρετηθούν τα δικά μας ρετιρέ... κάποιοι ανώτατοι, κάποια επιτελεία με τα ΦΠ και τις μετακινήσεις, κάποιες ειδικότητες... και μείναμε έξω από το ενιαίο μισθολόγιο, χωρίς καλά καλά να γνωρίζουμε ποιοι ωφελήθηκαν και ποιοι βλάφθηκαν. Ο συνάδελφος λ.χ. με τα δύο παιδιά στον Έβρο, που χθες μας παραπονέθηκε (βλ. www.facebook.com/sysmed στις 23Δεκ.2011) 

ότι παίρνει 880€ με δύο παιδιά, τόσα θα έπαιρνε και με το ενιαίο μισθολόγιο;  Κι αν έπαιρνε λιγότερα, τότε είναι δίκαιο να παραπονιέται, όταν όλοι οι άλλοι Έλληνες περιορίζονται με το νέο μισθολόγιο, ενώ εμείς δεν ενταχθήκαμε και μάλλον το αποτρέψαμε κι ενδεχομένως να ευνοούμαστε; Ή εάν θα παίρναμε περισσότερα δεν θα έπρεπε να ταχθούμε επίσημα και με θάρρος υπέρ του μισθολογίου; Ποιος ενδιαφέρεται για την αλήθεια και ποιος μπορεί να την αντιμετωπίσει;   

Αποστρατευόμενος, δεν συμμετέχω πλέον ενεργά στο νέο ΣΥΣΜΕΔ, σεβόμενος το δικαίωμα στην αυτοδιαχείρηση των Εν Ενεργεία, μιας και η θέση μου είναι πλέον με τις Ενώσεις Αποστράτων. Τιμώ τους συναδέλφους που συνεχίζουν τον αγώνα τους, όμως είμαι προβληματισμένος για ορισμένες απόψεις που υιοθετούνται, χωρίς ένα αντίλογο προβληματισμού, εάν μας ωφελούν ορισμένες απόψεις που είναι κατά την άποψη μου μαξιμαλιστικές. Ζητάμε λ.χ. να διατηρηθεί ένα καθεστώς συνυπηρέτησης που δεν είχε βάσεις στάθμισης (λ.χ. μοριοδότησης), συντονισμού με τις υπόλοιπες κοινωνικές ανάγκες (λ.χ. ένταξης στον Προϋπολογισμό) και βασίζονταν απλά και μόνο σε ένα σπάταλο κράτος που προσλάμβανε λ.χ. για τις ανάγκες της Σπάρτης και αμέσως μετά αποσπούσε στην Ελευσίνα για να προσλάβει ωρομίσθιο στη Σπάρτη (βλ. και facebook "Nα σταματήσουν οι μεταθέσεις των κοινωνικά αδυνάμων στρατιωτικών" http://www.facebook.com/groups/217865788271708/) κι αυτό το θεωρούμε όλοι σωστό και δίκαιο για τον Έλληνα φορολογούμενο. Δεν ψάχνουμε δηλαδή να βρούμε εγκαίρως ένα δίκαιο και σωστό σύστημα, ούτε ενταχθήκαμε στο συνδικαλισμό, ούτε κάναμε εγκαίρως αναφορές ώστε το θέμα να επιλυθεί σωστά, αλλά όταν "έσκασε στα χέρια" μας τα βάζουμε με την κοινωνία, με ένα άλλο Υπουργείο, αποστολή του οποίου είναι η Παιδεία κι όχι η Άμυνα (ή μήπως δεν θα μπορούσαμε να είχαμε ζητήσει να ενταχθούν στον Προϋπολογισμό του δικούς μας ΥΕΘΑ τα κόστη εξυπηρέτησης των εργαζόμενων συζύγων - και δεν είναι μόνο οι ΔΥ αλλά και πολλές ιδιωτικές υπάλληλοι - ή να αναπτύξουμε προγράμματα με τα Μετοχικά μας ταμεία και το Υπουργείο Απασχόλησης, τον ΟΑΕΔ κλπ), κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα.

Όπως και να έχει,  η άποψη μου είναι ότι οι λύσεις δεν μπορούν να υπάρξουν σε ατομικό επίπεδο, παρά μόνο σε συλλογικό - κοινωνικό, όπου οι στρατιωτικοί δεν μπορούμε παρά να συναισθανόμαστε ότι είμαστε κομμάτι του λαού, με τον οποίο υποχρεούμαστε να συμπάσχουμε κι όχι να απομακρυνόμαστε, όμως ενδεχομένως πράττουν άλλες κοινωνικές τάξεις, διότι στον πόλεμο, καλώς ή κακώς, δεν πρέπει να υπάρχουν τάξεις, διότι όταν υπάρχουν ξεπερνιούνται είτε από την έλλειψη επικοινωνίας Αξιωματικού και Στρατιώτη, είτε από τα θραύσματα μίας οβίδας. 

Στην παρούσα δύσκολη εθνική συγκυρία, θα μπορούσαμε να σκεφτόμασταν λύσεις, πως οι Ένοπλες Δυνάμεις θα μπορούσαν να συμβάλουν στην υποστήριξη όλων των πολιτών κι έτσι, ακόμη και μέσω της μεγαλύτερης εκτίμησης που θα κερδίζαμε, θα οφελούμασταν οι υπηρετούντες εν ενεργεία και οι απόστρατοι στις ΕΔ. Όπως στο παρελθόν, το 2003 από την Πάρνηθα όπου με είχαν "εξορίσει" για τις προτάσεις μου για τα Logistics, σχεδόν μία δεκαετία τώρα, πρότεινα τη διαχείριση του μεταναστευτικού με πρωτοβουλία των Ενόπλων Δυνάμεων, με την αξιοποίηση των άδειων στρατοπέδων που θα συντηρούνταν, δεν θα ερήμωναν και θα στηρίζονταν η περιφέρεια, θα δίνονταν θέσεις απασχόλησης σε πολλούς Έλληνες εκπαιδευτικούς (ιδίως συζύγους μας στα παραμεθόρια) μέσω μίας κοινωνικής θητείας που θα ήταν εκπαίδευση και προσαρμογή στην Ελληνική Κοινωνία (Προμελέτη: Ομαλή Κοινωνικοποίηση Οικονομικών Μεταναστών) ουδείς με πρόσεξε, ενώ υπήρξαν κι ορισμένοι που με χλεύασαν, με τους περισσότερους να μονολογούν "εδώ να τους διώξουμε θέλουμε, εσείς θέλεις να τους εκπαιδεύσεις...;" κι όμως έμειναν και φεύγουν τώρα που έχουμε καταρρεύσει οι ίδιοι εμείς (κι όχι ένεκα αυτών). 


Θα μπορούσα, και σήμερα ακόμη, να ονειρευτώ ότι θα επενδύαμε τα μερίσματα των επομένων 2 δύσκολων ετών, στις τοπικές μας κοινωνίες, σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, σε επιχειρήσεις που θα εργάζονταν σύζυγοι συναδέλφων των παραμεθόριων περιοχών και απόστρατοι, που θα σέβονταν τα μερίσματα μας να μην εξανεμίζονταν αλλά να απέδιδαν, κι ακολούθως τα οφέλη θα κινούσαν την τοπική κοινωνία και εφόσον πετυχαίναμε να τα παίρναμε πίσω υπερδιπλάσια στα μεθεπόμενα δύο έτη. Προϋποθέτει όραμα, υπεθυνότητα και ειλικρινές ενδιαφέρον για το πρόβλημα, πριν ίσως... σε δύο χρόνια κοπούν οριστικά τα μερίσματα μετά την ενδεχόμενη κατάρευση των Μετοχικών Ταμείων μας, αν η χώρα καταρρεύσει....

Όμως ποιος από εμάς τους ίδιους εμπιστεύεται εμάς τους ίδιους...

Κι αν ίσως αυτά σας φαίνονται υπερβολικά και φαντασμένα, να σας πω κι άλλες προτάσεις πιο απλές και καθημερινές, για να κερδίσουμε την εκτίμηση του κόσμου, όπου ο καθένας μας μπορεί, κι ίσως να γίνω δυσάρεστος σε ορισμένους. Αντί να εισπράτουμε τις συντάξεις μας και να δουλεύουμε "μαύρα" (και μη μου πείτε ότι δεν γνωρίζετε τέτοιες περιπτώσεις - οι περισσότεροι εργάζονταν κι όσο ήταν εν ενεργεία) υπάρχουν τόσοι κοινωνικοί φορείς, ΜΚΟ που έχουν ανάγκη εθελοντών. Δεν θα μπορούσαμε οι απόστρατοι να τους στελεχώναμε με τη διοικητική εμπειρία που έχουμε; Όχι ότι θα κάναμε θαύματα, αλλά θα κάναμε κάτι που θα μας ανέβαζε και στα μάτια της κοινωνίας, στην κρίση που βρίσκεται, ενίοτε μας βλέπει κι ως "κηφήνες", και δεν πρέπει να εναντιωνόμαστε αλλά να το διαπιστώσουμε και να κάνουμε κάτι να το αλλάξουμε. Κι ως παραδείγματα θα φέρω το ΚΕΘΕΑ όπου ασχολούμαι από την μέρα που αποστρατεύτηκα (δεν θα μπορούσα άραγε να το κάνω προτύτερα κι ως εν ενεργεία;) ως σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού, και σε ένα αθλητικό σύλλογο Ξιφασκίας, τον Μέγα Αλέξανδρο Θεσσαλονίκης (http://megasalexandrosfencingclub.blogspot.com/p/blog-page_30.html) που ξεκινήσαμε με ένα συνάδελφο του Στρατού Ξηράς, τον Υποστράτηγο ε.α. Ιωάννη Πασχαλίδη και διαδίδουμε την ξιφασκία, το άθλημα μας (να θυμήσω και τον Αντιστράτηγο Γεώργιο Τσαρτσαρή που δημιούργησε στα Χανιά την εκεί ομάδα ξιφασκίας που γίνεται διάσημη στη χώρα μας όσο ήταν Διοικητής στο Πεδίο Βολής), σε μία εποχή που ο καθημερινός άνθρωπος δυσκολεύεται να δώσει ακόμη και 10€ ως συνδρομή για να αγοραστούν υλικά και χάρη στην προσωπική μας συμμετοχή (προσωπική και οικονομική), διαμορφώσαμε τις συνθήκες για να μας εμπιστευτεί το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, από το οποίο προπονούμε εντελώς δωρεάν παρισσότερους από 10 φοιτητές, το Αθλητικό Μουσείο για ακαδημίες μικρών παιδιών, αλλά και το 25ο Δημοτικό Σχολείο στο Κρυονέρι της Τούμπας σε συνεργασία με τον οικείο σύλλογο γονέων, όπου έχουμε βάλει τις βάσεις για την παιδική ομάδα, ίσως για πολλούς να φαίνονται ασήμαντα, όμως για πολλούς ανθρώπους που μας εμπιστεύονται, μας εκτιμούν και μας στηρίζουν σε όσα κάνουμε, εμείς δεν παύουμε να είμαστε 2 απόστρατοι που προσφέρουμε ένα κοινωνικό έργο κι αν τα γράφω αυτά είναι για να δώσω μία ιδέα στο τι μπορεί να κάνουμε, κι όχι μόνο οι απόστρατοι αλλά και οι εν ενεργεία στις γειτονιές μας και είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι από εσάς, μπορείτε να τα καταφέρετε ακόμη καλύτερα, διότι θα μπορούσα κι εγώ να γκρινιάζω όταν από τα 2.200€ έπεσα στα 1.600€, διότι οι ανάγκες μου δεν περιορίστηκαν μετά την αποστρατεία μου, όμως γύρω μας όλη η κοινωνία μας στερείται και περιορίζεται κι ανεξάρτητα εάν τα δικαιούμαι και είναι νόμιμα, νόμιμα μπορεί να κρίνει το δικαστήριο και τα αναδρομικά των τέως Βουλευτών... το ερώτημα είναι εάν συναισθανόμαστε ότι ανήκουμε σε μία κοινωνία που στερείται και καθημερινά βγαίνουν εργαζόμενοι στην ανεργία, κι ότι θα μπορούσαμε κι εμείς να κάνουμε κάτι χρήσιμο για την κοινωνία, αντί να ζητάμε από το κράτος για εμάς. Από ποιο κράτος; Εμείς είμαστε το κράτος κι έχουμε ευθύνη για την παρούσα κατάσταση αυτού του κράτους και δεν εννοώ ειδικα τον εαυτό μου, διότι όσο ήμουν στην ενέργεια δεν συνεργάστηκα με κανένα από αυτούς που μας οδήγησε εδώ που είμαστε. Αντίθετα ήμουν πάντα με τους λίγους που ενδιαφερόμασταν στο συνδικαλισμό για τους άλλους, που κοιτούσατε (κι οι περισσότεροι εξακολουθείτε) να κοιτάτε από απόσταση φοβούμενοι μήπως μετατεθείτε ή απλά αφήνατε τους άλλους "να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά" (ίσως δεν ακούγονται ευχάριστα αλλά επέλεξα το δρόμο για να έχω την άνεση να μιλάω ελεύθερα).     

Αν υπάρχουν συνάδελφοι που συμμερίζονται τέτοιες ανησυχίες ίσως να μπορούμε να βρούμε πολλές λύσεις. Όχι για να σώσουμε την Ελλάδα κάνοντας ένα κόμμα σαν τα άλλα, αλλά για να προσφέρουμε από τον πατριωτισμό μας στους Έλληνες και στην κοινωνία κι αν αποτύχουμε τουλάχιστο να έχουμε την εκτίμηση τους ότι προσπαθήσαμε θυσιάζοντας κάτι δικό μας, κι όχι ψάχνοντας να τα βρούμε από τους ριψάσπιδες που τα πήραν κι έφυγαν (και δεν εννοώ να τους τα χαρίσουμε, όμως τώρα το σκάφος βυθιζεται). Κι αν πετύχουμε, να έχουμε επιπλέον και οικονομικό όφελος για όσους επενδύσουν, για τα μετοχικά μας ταμεία, τα οποία αντί να είναι παθητικά θα μπορούσαν να είναι κολοσσοί οικονομικοί, χρήσιμοι για εμάς τους ίδιους αλλά και ραχοκοκκαλιά για την Ελληνική οικονομία. Φυσικά δεν μπορεί να μιλάμε για τα Μετοχικά Ταμεία του παρελθόντος, ίσως ούτε για εμάς τους στρατιωτικούς... αλλά για κάποιους που θα εκτιμούσαμε τους εαυτούς μας και θα ενδιαφερόμασταν να προσφέρουμε και να σώσουμε την Ελλάδα. Υπάρχουμε τέτοιοι άραγε;

Θέλει όραμα κι εμπιστοσύνη πρώτα στους εαυτούς μας!